("Bodyguard") Rozdział 23

             Heechul z szatańskim uśmieszkiem na twarzy, patrzył jak Key wyciąga z samochodu nieprzytomną postać młodego chłopaka.

            -Pomóżcie mu- powiedział do swoich dwóch ludzi, stojących obok niego. Niższy z nich podszedł do szatyna i przejął chłopaka. Kim odwrócił się i wszedł do środka swojej siedziby, dając tym samym reszcie do zrozumienia, że mają zrobić to samo. Pomieszczenie nie różniło się zbytnio od tych znajdujących się w zwykłych koreańskich domach. Drewniane ściany, rozsuwane drzwi, kilka typowo koreańskich aspektów. Duże, przestronne z matą i poduszkami, na których się siada i niski stolik. Stanął przy stoliku, pokazując  niższemu, że ma położyć chłopaka na podłodze. Zrobił to bez jakiejkolwiek delikatności i odsunął się o krok. Key wszedł do środka jako ostatni, zasuwając za sobą drzwi. Patrzył jak Heechul schyla się nad Taeminem z pogardą w oczach, dotykając jego policzka. Wzdrygnął się, mając ochotę kazać mu zabierać swoje brudne łapy od Lee.

            Heechul prychnął, prostując się. Key przyjrzał mu się i z zaskoczeniem stwierdził, że on i Taemin są do siebie podobni. Tak samo delikatna, niemal, że idealna mlecznobiała skóra, zgrabny nos i coś jeszcze, czego nie można było stwierdzić na pierwszy rzut oka.

            -Jak go uśpiłeś?- spytał Heechul, przenosząc spojrzenie ciemnych oczu z Lee na Key.

            -Dostał zastrzyk usypiający w samochodzie. Będzie działać jeszcze przez jakieś trzy godziny- odpowiedział.

            Kim pokiwał głową, uśmiechając się pod nosem. Usiadł na jednej z poduszek i wskazał dla Kibuma, aby zrobił to samo. Chłopak niechętnie podszedł do stolika i usiadł po turecku. Zastanawiał się, czy zaraz zaproponują mu herbatkę, ale wiedział, że nie ma na co liczyć.

            -Wiedziałem, że dasz radę Key. Potrzebna ci była jedynie odrobina zachęty. Nie minęło nawet sześć dni, a zadanie zostało wykonane. Brawo- zaklaskał w dłonie, nie spuszczając wzroku z twarzy młodszego.

            Kibum pokiwał jedynie głową, patrząc mu prosto w oczy. Gdyby spuścił wzrok, mogliby pomyśleć, że się boi. A Kim Kibum nie bał się niczego. No, prawie niczego.

            -Cóż, skoro dzieciak został mi dostarczony, czas, abym się wywiązał ze swojej umowy. Dwieście tysięcy dolarów, tak jak obiecałem- dodał i sięgnął pod stół ,wyciągając z niego czarną torbę. Rzucił ją w stronę Key.

            -Otwórz i sprawdź.

            Kibum zrobił to o co go proszono i uśmiechnął się pod nosem. Nie bez przyczyny chciał zapłaty w dolarach, a nie w wonach. W razie gdyby musiał nagle wyjechać z kraju o wiele lepiej było posługiwać się tą walutą, niż jego rodzimą.

            -Jest tak jak trzeba- powiedział, zamykając torbę i ponownie patrząc na Heechula. Ten rozsiadł się wygodnie, kompletnie odprężony i zadowolony z siebie.

            -Inaczej być nie mogło- w jego głosie pobrzmiewała nutka radości.

            -Powiesz mi po co ci ten dzieciak?- spytał Key, wskazując głową śpiącego Lee. Heechul zaśmiał się, wyczyszczając swoje paznokcie.

            -Nie powinno cię to interesować, Key. Już ci to raz mówiłem. To po co jest mi potrzebny, to tylko i wyłącznie moja sprawa.

            Kibum nie był zadowolony z tej odpowiedzi. Obserwował jak Kim wstaje i ponownie podchodzi do Lee. Następnie schyla się i mówi, jakby do niego:

            -Masz szczęście, bo nie zginiesz za szybko. Muszę wyjechać na Tajwan, więc pożyjesz sobie kilka dni dłużej, ale nie martw się, porządnie cię ugoszczę- dziki śmiech rozbrzmiał w pomieszczeniu, a Key poczuł ciarki na plecach. Znowu miał ochotę zabrać stąd Taemina. Jak najszybciej, ale nie mógł. Już nie. W końcu wykonał zadanie. Prędzej by go zabili, niż pozwolili, aby zabrał chłopaka.

            -Wybacz, że dłużej cię nie ugoszczę, ale spieszę się na samolot. Więc do zobaczenia Key. Miło robi się z tobą interesy- dodał Heechul, tym razem zwracając się do niego i wyszedł z pomieszczenia. Kibum wstał, chwytając torbę i zrobił to samo, rzucając ostatnie spojrzenie na niczego nieświadomego Lee.

            -Gdzie jest Jjong?!- wysyczał Minho, gdy tylko Onew przyjechał na miejsce porwania. Dni otwarte uczelni zostały przesunięte, a dyrektor wysłał uczniów do domów. Agencja dokładnie wszystkim się zajęła, a jedynymi osobami jakie zostały to Junho- świadek zdarzenia i reszta kółka tanecznego.

            -Nie widzę go tu nigdzie- dodał, zaciskając zęby.

            -Spokojnie Minho. Jonghyun jest na misji, wróci jutro wieczorem- odpowiedział Jinki, kładąc mu rękę na ramieniu. Brunet strącił ją, odsuwając się kawałek.

            -Gówno! Chcę tutaj Jonghyuna i to już, a nie jutro! Chcę znaleźć Kibuma, aby zniszczyć tą jego zdradziecką gębę i ruszyć na odbicie Taemina!

            -No, no Choi, wkurwiasz się tak, bo spartaczyłeś sprawę, czy może dlatego, że coś czujesz do tego dzieciaka?- zapytał z drwiną w głosie Kyuhyun. To była chwila jak został powalony na ziemię i uderzony z pięści w twarz przez Minho. Patrzył szeroko otwartymi w zaskoczeniu oczami, czując jak z nosa ścieka mu krew.

            -Jeszcze słowo Kyuhyun, a nie ręczę za siebie!

            -Mówiłem, abyś się uspokoił- Jinki chwycił go za ramiona, ściągając z Cho i patrząc na niego karcącym wzrokiem.

            -A mi nie pomożesz?- Kyu wytarł rękawem krew i podniósł się z podłogi.

            -Było trzeba go nie prowokować.

            -Ja tylko zadałem pytanie!

            -Trzymaj mnie, bo mu coś zaraz zrobię- dłonie Choi ponownie zacisnęły się w pięści. Onew długo nie czekając, odciągnął na bok bruneta, wzdychając w duchu. Wiedział, że między nim, a Taeminem coś jest. Był pewny, że młodszy zaczął darzyć uczuciem Lee, ale nie spodziewał się, że może to tak wyglądać. Że Choi zaangażuje się aż tak bardzo emocjonalnie. Przecież nigdy tego nie robił. Zawsze nad sobą panował, nawet jeśli był łzy. Jedynie jego oczy, pełne gniewu, mówiły o złości. Tym razem te emocje ukazywała cała twarz. Dawna charyzma gdzieś zniknęła. Bez problemu można było z niej wyczytać wściekłość, rozpacz, ale i zmartwienie. Przypatrzył się młodszemu, odnajdując w nim jeszcze jeden ładunek emocji. Strach. Choi Minho się bał, a to coś nowego.

            -Spokojnie- powtórzył to słowo już chyba po raz trzeci, poklepując pocieszająco jego plecy. Brunet przymknął powieki, starając się nad sobą zapanować. Widział, jak wielki sprawiało mu to wysiłek. Emocje wręcz nim zawładnęły, nagle wypuszczone z uwięzi i nie łatwo było mu poskromić tą bestię.

            -Wiem, że się o niego boisz, ale jestem pewien, że go znajdziesz i nic się mu nie stanie- dodał.

            -Obyś miał rację- powiedział, przed oczami widząc obraz uśmiechniętej twarzy Lee. Ciepło i ogniki w jego brązowych, niemal szczenięcych ślepiach. Delikatną skórę i zapach, który niemal doprowadzał do szaleństwa. Przypomniał sobie jego słowa, wypowiedziane podczas ich pierwszego stosunku. „Nie zostawiaj mnie. Nigdy.” Cztery krótkie wyrazy i głos pełen rozpaczy, ale i nadziei. Zaklął, czując jak ściska mu się serce, a żołądek podchodzi do gardła. Czuł się winny. Był winny. Miał go obronić, obiecał to Soni, ale i dla samego Taemina. Obiecał też sobie, że nigdy go nie zostawi, właśnie za sprawą tej błagalnej prośby, jaką wypowiedział tamtej nocy młodszy. Zawiódł i to na całej linii.

            Odwrócił się, zerkając na Kyuhyuna, który stał w miejscu, w którym go zostawili. Uderzył go, nie tylko dlatego, że został sprowokowany, ale dlatego, że pytanie, które zadał Cho było w stu procentach trafne. Wściekał się, bo spartaczył sprawę. Wściekał, bo złamał swoją świętą zasadę i nawet nie wiedział jak dopadły go sidła, od których zawsze tak skutecznie uciekał. Wściekał, bo nie umiał obronić osoby, którą kochał, podczas, gdy z taką perfekcją ochraniał zupełnie obojętnych mu ludzi. Tak. Kochał Taemina i właśnie to sobie uświadomił.

            -Cholera!- zaklął, łapiąc się za głowę. Po chwili spojrzał niemal z rozpaczą na swojego hyunga. To odkrycie, wszystkie emocje, jakie w jednej chwili nim zawładnęły, zrobiły mu mętlik w głowie. Dlaczego wcześniej tego nie widział? Nie dostrzegał, że cała troska o młodszego, wszystkie spędzone z nim noce, to nie tylko pożądanie, ale i głębokie uczucie. Bał się miłości. Od czasu kiedy poznał uczucie straty, bólu i samotności jakie się z tym wiązały, unikał jej jak ognia. Nie dlatego, że był zimny jak lód. On po prostu nie chciał już nigdy więcej odczuwać tego przeszywającego serce bólu. Nie chciał cierpieć nad stratą osoby, którą by pokochał, tak jak wtedy, gdy stracił rodzinę.

            -Dlaczego hyung? O ile by teraz było mi łatwiej, gdybym go…- nie dokończył. Słowo na „k” nie mogą mu przejść przez gardło. Gdyby je wypowiedział, to tak jakby się przyznał. Jakby zaakceptował fakt, że miłość jednak go dopadła.

            -Wiem Minho, że od zawsze tego unikałeś. Sytuacje, w których uświadamiamy sobie, że ktoś na kim nam zależy jest w niebezpieczeństwie, pomagają zrozumieć co się do tej osoby czuje. Miłość to nie zbrodnia, więc możesz normalnie powiedzieć, że go kochasz- łagodny głos Onew wdzierał się do jego głowy. Ukucnął, chowając twarz w dłoniach. Może Onew miał rację. Może powinien to powiedzieć, zaakceptować.

            -Chcę go uratować, Jinki. Muszę go uratować- wyszeptał, a w odpowiedzi poczuł silny uścisk Lee. Uratuje go. Znajdzie i zabije każdego kto będzie chciał go skrzywdzić. A później weźmie w ramiona i będzie się z nim kochać długo i namiętnie co chwila wyznając słowa miłości. I już nigdy więcej nie wypuści ze swoich objęć. Nigdy.