Epilog

           Jonghyun objął od tyłu Kibuma, który zawzięcie kroił jakieś warzywa w ich nowej kuchni. Minęło sześć miesięcy od kiedy opuścili swój rodzinny kraj i zaszyli się w tym miejscu. Najpierw przez trzy miesiące ukrywali się w Korei, czekając, aż rany Key, które zadał mu Heechul zagoją się, a później wyjechali do państwa w Europie, w którym młodszy spędził wcześniej niemal rok. Polska. Piękny kraj, ale co najważniejszy mało znany przez agencję.

            -Co gotujesz?- zapytał, muskając nosem jego szyję.

            -Mówiłem ci, abyś zwracał się do mnie po polsku. Musisz się nauczyć nim posługiwać- odparł Key, uśmiechając się jednak pod nosem. Starszy westchnął, słysząc te słowa. Bling miał pewne problemy z wymową jak i zapamiętaniem tego pięknego, ale niezwykle trudnego języka. Zdecydowanie wolał porozumiewać się po koreańsku lub angielsku, ale Kibum uparł się, że po tak długim mieszkaniu tutaj powinien lepiej przyswoić sobie ten język.

            -Nie wzdychaj mi tutaj dinozaurze- zaśmiał się Key, wrzucając pokrojony szczypior do miski, w której znajdowała się sałata i rzodkiewka. Już podczas swojej pierwszej emigracji spodobał mu się ten kraj. Dobrze mu się w nim żyło, a co najważniejsze prawdopodobieństwo, że wpadną do niego ludzie z agencji było niemal że równe zeru.

            -To co będzie na kolację?- spytał Jjong, tym razem w języku polskim. Odwrócił się w jego stronę, patrząc w błyszczące tęczówki. Byli szczęśliwi. Przez te osiem miesięcy kiedy zrezygnowali tak zupełnie z agencji, naprawdę byli szczęśliwi. Mieli siebie nawzajem, swoją bliskość. Codziennie rano gdy się budzili, znajdowali obok siebie osobę, którą kochali. Niczego więcej im nie było trzeba.

            -Może ty, Jjong? Z chęcią bym cię zjadł- odpowiedział, zmysłowo zagryzając dolną wargę. Starszy jęknął, składając czuły, ale i namiętny pocałunek na jego ustach. Odwzajemnił go, zarzucając mu ręce na szyję, zupełnie zapominając o wcześniej przygotowywanej sałatce.

            Taemin szedł boso po miękkim piasku, niosąc w ręce jakąś paczkę. Miał na sobie żółte spodenki i białą, zwiewną koszulę, a swoje karmelowe włosy związał w koński ogon. Od dokładnie sześciu miesięcy mieszkali w swoim własnym raju na Ziemi. Jak tylko Minho dostał wiadomość od Jonghyuna gdzie ci się zatrzymali, wyjechali na Karaiby, na jedną z mało znanych wysp. Kupili na niej niewielki dom, ciesząc się sobą każdego dnia.

            Wszedł po drewnianych stopniach, zastając na werandzie śpiącego Minho. Hamak otulał jego nagą klatkę piersiową i pokryte materiałem białych spodni nogi. Zaśmiał się, odstawiając paczkę na podłogę i podszedł do niego. Przez chwilę przyglądał się jego pogrążonej we śnie przystojnej twarzy i potarganym przez wiatr włosom, po czym schylił się i dmuchnął na niego. Brunet zmarszczył nos, ale się nie obudził. Taemin ponownie zachichotał pod nosem, zabierając się do kolejnego dmuchnięta, kiedy nagle silne ręce złapały go w pasie i pociągnęły na hamak.

            -Minho!- krzyknął, próbując się uwolnić.

            -Tak właśnie mam na imię, mały dmuchaczu- wymruczał w jego szyję Choi, nic sobie nie robiąc z jego marnej próby uwolnienia się.

            -Przyszła paczka.

            -Yhym, później ją otworzymy.

            Lee poczuł jak ciepły oddech owiewa jego szyję, a po plecach przechodzi przyjemny dreszcz.

            -Ale to może być coś ważnego.

            -Wątpię.

            -Ale...- nie dokończył, bo Minho go pocałował. Zaśmiał się w duchu, oddając pocałunek i wplatając dłonie w jego ciemne włosy. Starszy jęknął, przysuwając chłopaka bliżej siebie i pogłębiając pieszczotę.

            W końcu oderwali się od siebie. Choi zadowolony z siebie, a Taemin z rozwalonym kucykiem i zaczerwionymi policzkami.

            -To otworzymy tą paczkę?- spytał Lee, uśmiechając się. Brunet skinął głową, sięgając po nią. Otworzył ją, wyciągając ze środka list i jakieś pamiątki od swoich przyjaciół. Taemin rozerwał białą kopertę, czytając zawartość listu.  Po chwili zaśmiał się i wręczył go dla Choi.

            -Jjong ma problemy z językiem, ale chyba dobrze im się tam mieszka- powiedział Minho, obserwując jak Lee wyciąga z paczki całkiem fajną bluzkę.

            -I jak wyglądam?- przyłożył ją do piersi, spoglądając na ciuch.

            -Jak zawsze piękne, ale mimo wszystko wolę jak jesteś bez ubrań- wymruczał starszy wprost do jego ucha.

            -Kocham cię- odparł Lee, śmiejąc się.

            -Ja ciebie też, Taeminnie- odpowiedział, ponownie złączając ich usta w pocałunku na tle zachodzącego w oddali słońca.