("Heart") Rozdział 3

           -Nigdy więcej- wychrypiał Choi, przykładając rękę do swojego czoła. Dokładnie godzinę temu wrócili z imprezy, na której spożyli dość sporą ilość alkoholu. Minho na początku nie miał zamiaru nic pić, ale smutek i irytacja wzięły w końcu nad nim górę i oddał się we władanie szklaneczki whisky. Tyle, że owa szklaneczka zamieniła się w kolejną i następną, aż w końcu powstała butelka. A nawet dwie. Westchnął, czując lekkie mdłości.

            -Niedobrze mi- dodał, łapiąc się za brzuch.

            -Było trzeba tyle nie pić. Nikt ci nie kazał opróżniać tych butelek- powiedział Jjong, zerkając na niego z kanapy, z której zwisał. Key leżał na podłodze od jakiegoś czasu pogrążony we śnie.

            -Weź mnie nie dobijaj-  Minho spojrzał z zazdrością na śpiącego szatyna. Też chciał odpłynąć w niebyt, nie czując coraz bardziej narastających mdłości.

            -Jak masz zamiar wymiotować to do łazienki. Nie mam zamiaru po tobie sprzątać.

            -Miły jesteś, nie ma co.

            -Taka już moja natura, Choi.

            -A ja myślałem, że to raczej cechy Key.

            -Jego też, ale o wiele bardziej nasilone.

            -Po co ja się zgadzałem na tą imprezę?

            -Nie można cały czas siedzieć w domu, albo w pracy jak ty to robisz. Trzeba czasem wyjść do ludzi.

            -Odezwał się ten co nic tylko przesiaduje przed komputerem.

            -Ty mnie tutaj nie pouczaj, Choi. Wiem co robię.

            -Ja przynajmniej wychodzę do pracy, a ty co? Nic tylko ślęczysz przed tą głupią maszyną.

            -Ale ja nadal jestem sobą, nie to co ty.

            Zapadła cisza. Minho mierzył przez chwilę spojrzeniem twarz swojego przyjaciela, aż w końcu podniósł się z podłogi, na której siedział. Nieco opornie mu to wychodziło, bo ciało miał niezwykle ciężkie, a zmysł równowagi porządnie zaburzony. Zrobił krok, chwiejąc się w bok. Zaklął pod nosem, łapiąc się fotela stojącego obok. Musiał jakoś dostać się do łazienki.

            -Przepraszam, nie powinienem tak mówić- usłyszał głos Jonghyuna. Spojrzał na niego i kiwnął jedynie głową, widząc skruchę w oczach starszego.

            -Idę do łazienki- wybełkotał, niezdarnie zmierzając na korytarz, przez który musiał przejść, aby dostać się do swojego celu

            Jonghyun patrzył jak brunet znika za drzwiami, wzdychając ciężko. Czuł się podle przez to co powiedział. Przecież to nie było winą Choi, że aż tak się zmienił. Poza tym nie tylko on podległ metamorfozie. On sam także, co dość dobitnie wytknął mu dzień wcześniej Key. Przymknął powieki, czując jak spożyty alkohol przepływa w jego żyłach z prędkością formuły jeden. Do jego uszu dobiegł dźwięk zwracania. Westchnął, otwierając oczy.

            -Minho chyba wymiotuje- usłyszał głos Key. Odwrócił głowę, napotykając błyszczące od alkoholu tęczówki przyjaciela. Chłopak przeczołgał się po podłodze, chwytając go za rękę.

            -A ty jak się czujesz?- spytał, kiedy szatyn wdrapał się niezdarnie na kanapę i wtulił w jego pierś. Nieważne, że on sam prawie zwisał z mebla.

            -Teraz dobrze. Weź połóż się normalnie, bo mi nie wygodnie.

            -Tobie nie wygodnie? A co ja mam powiedzieć?
            -Nie narzekaj. Zobacz, zrobiłem ci miejsce. Podsuń się- Key odsunął się nieco, ciągnąć starszego za rękę. Ten jęknął, ale wdrapał się bardziej na kanapę, układając wygodniej. Kibum od razu zajął miejsce na jego piersi. Jjong zaśmiał się, przytulając go do siebie. Młodszy Kim zawsze był niezwykle uroczy będąc pod wpływem alkoholu. Często zachowywał się jak słodka dziewczynka, co nieco wprawiało go w pewnego rodzaju konsternację. Głównie dlatego, że nie wiedział jak ma się wtedy zachować.

            -Key?- zaczął, wdychając całkiem przyjemny zapach przyjaciela.

            -Hmm?

            -Powiedz mi, dlaczego jesteś taki sam jak wcześniej?

            -Co masz dokładnie na myśli?
            -Ja i Minho się zmieniliśmy, ale ty nadal jesteś taki jak pół roku temu. Dlaczego?

            Młodszy zmarszczył brwi, zastanawiając się nad odpowiedzią. W sumie wcześniej nie raz zadawał sobie to samo pytanie, ale nigdy nie mógł znaleźć na nie wystarczającego wyjaśnienia.

            -Nie wiem- odpowiedział w końcu, wzruszając ramionami.

            -Jak to nie wiesz?

            -No nie wiem. Tak po prostu.

            -Czyli, że mi nie odpowiesz.

            -Dlaczego zadajesz mi tak trudne pytanie kiedy jestem pijany? Dobrze wiesz, że mój mózg nie funkcjonuje wtedy zbyt dobrze.

            -W sumie to nie wiem. Tak jakoś…

            -Znowu zebrało was na wspominki?- usłyszeli słaby głos Minho. Spojrzeli w stronę drzwi i skrzywili się. Brunet nie wyglądał za dobrze. Był blady, z potarganymi włosami i workami pod oczami. Całe ubranie miał zmiętolone i nieco pobrudzone.

            -Powinieneś się przebrać- rzucił Key, nie mogąc dłużej patrzeć na plamę na niegdyś śnieżnobiałej koszuli chłopaka.

            -Nie wiem, czy zauważyłeś Key, ale jestem pijany i nie w głowie mi teraz zmiana ubrań.

            -Czyli, że masz zamiar chodzić z tą wielką plamą na koszuli?

            -Tak. Mam zamiar chodzić z tą wielką plamą na koszuli, coś ci nie pasuje?

            -Jjongie…- Key zrobił słodkie oczka, formując usta w uroczy dziubek.

            -To jego sprawa Key- odparł starszy, przymykając oczy, aby nie patrzeć na twarz przyjaciela.

            -Ale…

            -Oj, Kibum! Weź daj już spokój i pozwól mi spać. Zmęczony jestem.

            Ciemne tęczówki Key pociemniały jeszcze bardziej na te słowa. Odsunął się od starszego, próbując zwlec się z łóżka, przy okazji zgniatając nogę swojej niedawnej poduszce. Jjong jęknął, łapiąc się za udo i otwierając z irytacją oczy.

            -Sam zdejmę mu tą koszulę- wycedził przez zęby Key, spadając na podłogę. Tak jak kot zrobił to na cztery łapki, więc teraz spokojnie mógł poczłapać do bruneta na czworaka. Jjong obserwował go, masując ręką zbolałe udo. Szatyn doczołgał się do Minho, który leżał rozwalony na fotelu.

            -On w ogóle jeszcze żyje?- spytał Bling, drapiąc się po głowie. Chłopak miał zamknięte oczy, a jego obie ręce zwisały bezwładnie z fotela.

            -Żyje. Chyba. Tak myślę, bo oddycha. Kiedy on zdążył odlecieć?

            -Pewnie w momencie jak próbowałeś wziąć mnie na aegyeo.

            -I tak zdejmę mu tą koszulę- szatyn nie dawał za wygraną, chwytając za drobne guziki białej koszuli. Rozpiął powoli najpierw jeden, później drugi i tak aż do końca. Następnie chwycił za jej poły i spróbował ściągnąć ją z Minho. Niestety chłopak okazał się być dla niego za ciężki, więc opadł bezwładnie obok fotela, oddychając z wysiłku. Jjong zaśmiał się, mówiąc:

            -Zostaw go bo się tylko zmęczysz. Lepiej wracaj tutaj i też śpij.

            Key przez chwilę zastanawiał się nad jego słowami, aż w końcu doczłapał się z powrotem na kanapę i po raz trzeci w ciągu dwudziestu minut ułożył się na piersi Jjonga.

            -Tak lepiej- usłyszał jeszcze cichy pomruk i zapadł w sen, ukołysany miarowym biciem serca i odurzającym zapachem starszego.

 

 

            Taemin patrzył tępym wzrokiem na malunek na ścianie. Nie mógł spać mimo późnej pory. Za każdym razem gdy starał się zasnąć do jego głowy nachodziła kolejna myśl, odganiając sen jak najdalej od niego. Nie wiedział co ma myśleć o ostatnich wydarzeniach. Zastanawiał się, czy przypadkiem nie oszalał, albo nie śnił na jawie, ale coś w jego wnętrzu powtarzało mu, że to najszczersza prawda. Rozmawiał z duchem dziewczyny, której serce otrzymał. Mało tego, zgodził się jej pomóc, czyli doprowadzić jako tako do stanu używalności jej byłego narzeczonego. Świetnie.

            -Jak ja mam niby to zrobić? Przecież to kompletne szaleństwo- powiedział na głos, zakrywając głowę poduszką. Odpowiedziała mu głucha cisza. Westchnął. Nie znał tego chłopaka, w ogóle nie wiedział jak zacząć tą całą akcję. Przecież nie mógł do niego podejść i powiedzieć „Hej, jestem Taemin. Miałem przeszczep serca i tak się składa, że dostało mi się to twojej narzeczonej. Widzisz jej duch przyszedł do mnie wczoraj i powiedziała mi, że przez to iż nie możesz się pogodzić z jej śmiercią, nie może przejść na drugą stronę. Zrobisz nam przysługę i pogodzisz się z tym w końcu?” Chłopak uznałby go za świra i załamałby się jeszcze bardziej. Tego był pewien. W ogóle to nic o nim nie wiedział. Taeyeon zniknęła równie nagle jak się pojawiła zaraz po tym jak się przedstawiła. Mimo to wiedział, że wróci. Chociażby po to, aby podać mu dość istotne informacje, czyli imię i nazwisko jej narzeczonego, wiek, miejsce pracy i zamieszkania i może kilka ciekawostek na jego temat.

            -Zwariuję- jęknął, przewracając się na drugi bok. Najchętniej zapadłby w sen, ale nic z tego nie wychodziło. Powiercił się jeszcze przez kilka minut, aż w końcu wstał z łóżka i wyszedł z pokoju. Od razu skierował się do pomieszczenia obok, czyli małej, ale wciąż przytulnej sypialni swojego brata. Otworzył ostrożnie drzwi, wślizgując się do środka. Jinki spał na łóżku stojącym w kącie pomieszczenia, cicho pochrapując. Wszystko, łącznie z głową miał ukryte pod białą kołdrą, która co chwilę unosiła się i opadała pod wpływem jego miarowego oddechu. Podszedł do niego, uśmiechając się na porządek jaki panował w pomieszczeniu. Onew zdecydowanie był jego przeciwną wersją. Nieco pedantyczny, zapominalski, kochający sen, kurczaki i mający dość spore problemy ze swoją koordynacją ruchową. Potrafił zaczepić się nogą o plecak noszony na plecach. Taemin był bałaganiarzem, zawsze zapamiętywał to co najważniejsze, wstawał wczesnym rankiem, nie cierpiał kurczaków i posiadał idealną koordynację ruchową.

            -Hyung?- poruszył palcem kokon, w którym spał starszy, czekając na odpowiedź. Niestety nie uzyskał jej, więc ponownie go ruszył, tym razem nieco mocniej.

            -Hyung?!- wyszeptał głośniej, marszcząc brwi. Usłyszał cichy pomruk i po chwili z odmętów kołdry wyłoniła się zaspana twarz Jinkiego.

            -Minnie? Coś się stało?- spytał starszy,

            -Nie dam rady zasnąć, mogę położyć się obok ciebie?

            -Jasne- Jinki przesunął się bardziej pod ścianę, podnosząc do góry kołdrę. Młodszy wsunął się pod nią, zajmując miejsce obok.

            -Dawno z tobą nie spałem- wyszeptał Taemin, uśmiechając się pod nosem.

            -Przestałeś bać się burzy, więc nie byłem ci już potrzebny.

            -Co ty mówisz, hyung? Zawsze jesteś mi potrzebny. Poza tym wcale nie przestałem się jej bać.

            -Nie? Myślałem, że skoro przestałeś do mnie przychodzić za każdym razem gdy grzmiało i błyskało, to pokonałeś swój strach.

            -Nie. Ja po prostu się przyzwyczaiłem. W szpitalu cię nie było i musiałem radzić sobie sam.

            Onew przytulił do siebie brata, uśmiechając się nieznacznie. Nadal jedną nogą był w świecie Morfeusza.

            -Następnym razem jak będzie burza to możesz do mnie przyjść, Minnie- powiedział, zamykając oczy.

            -Zapamiętam- odpowiedział młodszy, wtulając się w jego pierś. Kilka minut później ponownie usłyszał ciche chrapanie. Przymknął powieki, uśmiechając się pod nosem i nawet nie zorientował się jak podążył w ślady swojego hyunga.