("Heart") Rozdział 4

              Jinki zakładał dżinsową kurtkę, spoglądając na Taemina jedzącego swoje ulubione płatki czekoladowe. Chłopak wyglądał jakby intensywnie nad czymś rozmyślał.

            -Taeminnie wychodzę już- powiedział Jinki, prostując się. Młodszy nie zareagował, jedynie wsadził do ust kolejną łyżkę z jedzeniem. Nieco mleka popłynęło po jego smukłej brodzie i szyi.

            -Minnie?- odezwał się ponownie starszy. Chłopak zamrugał dwa razy powiekami, spoglądając na swojego huynga.

            -Mówiłeś coś, hyung?

            -Tak, mówiłem, że wychodzę. O czym tak intensywnie myślisz?

            -O niczym ważnym- na ślicznej twarzy zagościł promienny uśmiech.

            -Niech ci będzie. Mama jest w galerii, tata dalej na wyjeździe, a ja wrócę niedługo, więc…

            -Hyung nie mam pięciu lat. Jestem już dorosły i możesz zostawić mnie samego.

            -Wiem, ale jednak..

            -Jinki po prostu idź gdzie masz iść i tyle- Taemin odłożył łyżkę do miski z płatkami i posłał bratu nieco zirytowane spojrzenie. Denerwowało go, gdy traktowano go jak dzieciaka z podstawówki. Miał prawie dwadzieścia lat, był dorosły i umiał o siebie zadbać, a przebyta choroba, nie czyniła z niego kogoś, przy kim ciągle ktoś musi przebywać.

            -Przepraszam. To taki mój nawyk- skruszył się Jinki, uśmiechając nieśmiało.

            -Lepiej się go wyzbyj hyung. To naprawdę irytujące.

            -Postaram się, ale teraz już uciekam. Do później.

            Taemin pomachał mu, ponownie chwytając za łyżkę i zjadając porcję płatków. Mimo, że nie przespał niemal całej nocy i tak nie zdołał nic wymyślić. Nie wiedział jak ma zorganizować wszystko tak, aby poznać i pomóc temu chłopakowi. W ogóle nie miał na to ochoty. Najchętniej siedziałby przed telewizorem i coś oglądał. Albo potańczył. Westchnął. Brakowało mu tego. Co prawda czasem gdy był sam to tańczył  trochę, ale nie mógł już tego robić tak jak wcześniej. Czyli poddać się muzyce na kilka godzin, zapominając o otaczającym go świecie. Jak tylko zaczynał się męczyć, przestawał tańczyć.

            -Co masz taką zbolałą minę?- usłyszał kobiecy głos i podniósł głowę.

            -Jezu!- niemal krzyknął, wypuszczając z rąk łyżkę i brudząc się jej zawartością. Nie spodziewał się, że znowu ją zobaczy. A raczej miał cichą nadzieję, że jednak da mu spokój i więcej się nie pokarze.

            -Nie Jezu, tylko Taeyeon. Mówiłam ci wczoraj- odezwała się dziewczyna, uśmiechając pod nosem.

            -Wiem. Po prostu mnie zaskoczyłaś- odpowiedział, chwytając za czystą ścierkę i próbując zetrzeć czekoladową plamę ze swojego białego t-shirtu.

            -Przepraszam. Zapomniałam, że pojawiam się nagle.

            -Taaa. Zauważyłem.

            -No, ale zostawmy to na później. Przyszłam ci podać kilka informacji o moim narzeczonym.

            -Świetnie. Zamieniam się w słuch.

            Taeyeon zauważyła w głosie chłopaka lekki sarkazm i brak entuzjazmu, ale nic sobie z tego nie zrobiła. Rozumiała, że to może być dla niego trudno. W końcu nie do każdego przychodzi duch dawczyni i prosi o pomoc.

            -Nazywa się Choi Minho, ma dwadzieścia dwa lata, mieszka w Seulu. Pracuje jako barman w klubie o nazwie „Insomania”. Ogółem to spędza czas w domu, chyba, że mój kochany kuzyn wyciągnie go gdzieś, ale ciężko mu to wychodzi.

            -Podejrzewam, że przed twoją śmiercią raczej nie stronił od imprez?
            -Nie. Uwielbiał je, ale jak już powiedziałeś, od mojej śmieci zmienił się i to bardzo. Jest zamknięty w sobie, prawie nigdzie nie wychodzi, pije jak nikt go nie widzi, jest taki bez życia- Taemin patrzył na jej smutną twarz, słuchając każdego słowa. Musiała naprawdę go kochać, skoro mówiła z takim bólem o tym co się z nim stało.

            -Śmierć potrafi zmieniać ludzi. Tak już jest- odpowiedział, podchodząc do lodówki. Wyjął z niej wodę i upił łyk, zastanawiając się jak bardzo dziwnie musi wyglądać dla osoby przyglądającej się z boku. Nastolatek mówiący do niewidzialnej osoby. Uznaliby go za świra.

            -I to jest najsmutniejsze. No, ale ty pomożesz mu ponownie stać się sobą.

            -Niby jak mam to zrobić?

            -To proste. Minho jeździ czarnym leksusem. Za dwie godziny kończy swoją pracę. Udaj, że rzucasz mu się pod samochód, on się zatrzyma i spyta czy nic ci nie jest i w taki o to sposób się poznacie.

            Omal nie zakrztusił się wodą, którą pił. Wytarł ręką usta, zerkając na dziewczynę wielkimi oczami. Czy ona chciała go zabić? Nie był aż takim świrem, żeby rzucać się ludziom pod koła. Kochał swoje życie i jedno widmo śmierci jakie męczyło go przez czas oczekiwania na dawce w zupełności mu wystarczało.

            -Masz coś nie tak z mózgiem?- spytał, odkładając butelkę do lodówki.

            -Nie. Przecież nic by ci się nie stało.

            -Wolę jednak bardziej bezpieczne metody.

            -Niby jakie?

            -Chociażby…- zastanowił się, rozglądając dookoła. Spojrzał na plamę na swojej koszulce i się uśmiechnął.

            -Mógłbym wpaść na niego z kubkiem pełnym kawy- dokończył.

            -Niech ci będzie. Nudne to trochę, ale może poskutkować.

            -Miałem mu tylko pomóc, a nie odgrywać jakieś sceny wyjęte żywcem z filmu akcji.

            -Wiem, wiem, sorry. Niech będzie ta scena wyjęta z jakiegoś marnego romansu, skoro wolisz.

            -Wolę. To w jakim klubie pracuje?

            -Insomiania.

            -Wiem gdzie to jest. Możesz już znikać.

            Dziewczyna patrzyła na niego przez chwilę, aż w końcu wstała i po zrobieniu trzech kroków, rozpłynęła się w powietrzu. Wiedział, że zachował się niezbyt miło, ale nie miał ochoty na jakiekolwiek grzeczności. To ona wpadła z butami  do jego życia, prosząc go niemal o rzecz niemożliwą, więc nie powinna od niego oczekiwać dobrego traktowania. O ile w ogóle można tak traktować ducha.

 

            Minho miał mega kaca, który nie pozwalał mu wykonywać dobrze swojej roboty. Był zmęczony, głowa pulsowała tępym bólem, który nasilała głośno grająca muzyka, puszczana przez DJ`a. Do tego dochodził ból w mięśniach, spowodowany niezbyt wygodną pozycją, w której przespał resztę nocy. Westchnął, podając kolejnego drinka. Jeszcze tylko dwadzieścia minut i będzie mógł wrócić do domu, do miękkiego łóżka i zapaść w błogi sen. Marzył o tym od chwili, gdy wszedł do klubu. Nie pocieszała go nawet myśl, że jego przyjaciele także zdychali, powoli wykańczani kacem mordercą.

            -Wódka z lodem- powiedziała jakaś ładna dziewczyna, siadając na wysokim krzesełku przy barze. Uśmiechnął się do niej, sięgając po butelkę z alkoholem, znajdującą się pod barem. Nalał trochę cieczy do kieliszka i wrzucił dwie kostki lodu, po czym postawił drinka przez dziewczyną.

            -Dzięki. Ładny jesteś. Masz może dziewczynę?- spytała nieznajoma, wypijając jednym haustem zawartość kieliszka.

            -Miałem- odpowiedział, z ulgą przyjmując fakt, że właśnie puszczoną jaką spokojną balladę dla zakochanych. Kilka par weszło na parkiet i zaczęło tańczyć, przytulając się do siebie.

            -Zerwała z tobą? Przykre.

            -Nie. Umarła, a teraz przepraszam, ale czy chcesz coś jeszcze zamówić?- spojrzał w wielkie błękitne oczy, pochylając się nad barem. Dziewczyna zrobiła zaskoczoną minę, ale już po chwili wróciła do swojego uwodzicielskiego stanu.

            -Najchętniej to ciebie- wyszeptała zmysłowo, przybliżając twarz w jego stronę.

            -Przykro mi, ale nie interesują mnie obcokrajowcy.

            Kobieta wyprostowała się, nieco oburzona jego słowami. Minho podejrzewał, że była amerykanką.

            -Twoja strata leszczu- odpowiedziała, rzucając pieniądze na bar i ruszyła w stronę parkietu, kołysząc zmysłowo biodrami. Uśmiechnął się pod nosem, zerkając na zegarek. Jeszcze tylko dziesięć minut.

            Jego zmiennik przyszedł dokładnie o dziewiętnastej. Z ochotą zrzucił z siebie strój barmana i ruszył do swojego auta. Z niecierpliwością wyczekiwał chwili jak zanurzy twarz w miękkiej poduszce, oddając się w objęcia Morfeusza. Podszedł do swojego auta, chcąc je otworzyć, kiedy nagle do jego uszu dobiegł czyjś krzyk.

 

            Taemin patrzył z lekkim przerażeniem na pięciu gości, idących w jego stronę. Przyszedł do baru, o którym mówiła Taeyeon. Miał zamiar zrealizować swój plan, czyli wylać zakupioną wcześniej kawę na śnieżnobiałą koszulę chłopaka, ale nie spodziewał się, że spotkają go kłopoty. W ogóle nie podejrzewał, że komuś może przeszkadzać jego wygląd. Widać dla piątki pijanych mężczyzn, którzy teraz zbliżali się do niego z wrednymi uśmieszkami na ustach przeszkadzał i to bardzo.

            -No laleczko, naprawdę jesteś chłopakiem? Bo ja bym powiedział, że dziewczyną i to całkiem śliczną- powiedział jeden. Taemin cofnął się, wpadając z krzykiem na kosz na śmieci.

            -Nawet krzyczysz jak panienka!- zaśmiał się drugi z mężczyzn.

            -Uciekaj- usłyszał przy swoim uchu głos. Taeyeon. Podskoczył, zerkając z zaskoczeniem na dziewczynę. „Już bezpieczniej byłoby się rzucić pod samochód tego kolesia”- pomyślał, próbując wstać. Nagle poczuł jak jeden z napastników łapie go za ramię i podnosi do góry. Spojrzał na niego z przerażeniem.

            -Sprawdzimy, czy aby na pewno jesteś chłopakiem?- spytał mężczyzna, sięgając do jego krocza. Odskoczył, próbując się wyrwać. Już miał zamiar uderzyć go w twarz, albo gdziekolwiek indziej, kiedy zza rogu ktoś się wyłonił. Potem słychać było tylko kilka uderzeń i zanim się obejrzał ponownie leżał na ziemi z wielkimi jak spodki oczami. Chłopak, który go trzymał leżał nieprzytomny obok niego.

            -Nic ci nie jest?- podniósł do góry głowę, napotykając czarne jak noc tęczówki. Osoba, która wypowiedziała to pytanie miała bardzo głęboki i niezwykle seksowny głos.

            -Nie. Dzięki- odpowiedział, wstając na drżących nogach. Zerknął w bok. Taeyeon stała ze wzrokiem utkwionym w jego wybawicielu. Z jej twarzy wyczytał, że ma do czynienia z Choi Minho.

            -Czego od ciebie chcieli?

            -Chyba nie spodobał im się mój wygląd.

            Otrzepał ubranie, dopiero teraz spoglądając na chłopaka. Był wysoki, wyższy od niego i niezwykle umięśniony, ale nie jakoś bardzo napakowany. Miał małą twarz, okoloną krótko ostrzyżonymi kruczoczarnymi włosami. Wielki oczy, niemal, że czarne; pełne usta, prosty nos i ciemną karnację. Był niezwykle przystojny.

            -Dla takich jak oni czasem wystarczy samo to, aby zaatakować- powiedział brunet, uśmiechając się do niego i dodając:

            -Jestem Choi Minho. Pracuję tutaj jako barman.

            -Lee Taemin i jestem tylko zwykłym przechodniem, który miał pecha- odpowiedział, wyciągając w jego stronę rękę. Starszy uścisnął jego dłoń, kiwając ze zrozumieniem głową.

            -Masz brudne ubranie- wskazał na ciuchy, które miał na sobie. Taemin spojrzał w dół, klnąc pod nosem. Jego nowe i jeszcze niedawno czyściutkie niebieskie rurki były teraz pokryte zawartością kosza na śmieci, do którego wpadł.

            -Niezbyt ładnie to wygląda.

            -Cholera, a mam jeszcze do przejścia prawie pół miasta- skrzywił się Lee. Już wyobrażał sobie miny ludzi jak będzie koło nich przechodzić. Nie dość, że wyglądał teraz jak bezdomny to jeszcze śmierdział.

            -Jeśli chcesz to mogę cię podwieźć- odezwał się Minho. Jedna z idealnym brwi Taemina uniosła się w górę. Przez chwilę zastanawiał się nad propozycją starszego, aż w końcu kiwnął potakująco głową. Ta przejażdżka mogła mu pomóc w zadaniu, więc dłużej nie czekając, ruszył za chłopakiem, zerkając jeszcze na uśmiechniętą Taeyeon.