("Bodyguard") Rozdział 26

            Minho wrócił do domu jeszcze bardziej rozdarty niż wcześniej. Miał nadzieję, że Jonghyun będzie w stanie mu pomóc. Że w końcu będzie mógł coś zrobić, zamiast siedzieć bezczynnie i czekać. Mimo to nadzieja prysła jak bańka mydlana, a on poczuł się jeszcze bardziej bezsilny. Wszedł do środka budynku, w którym spędził najpiękniejsze chwile w swoim życiu. Wypełnione radością, zmartwieniami, ale i zapachem chłopaka o karmelowych włosach, który zdołał podbić jego serce. Powoli skierował się na piętro, nie do końca wiedząc co zrobić. Nie miał ochoty znowu czekać. Wolał zrobić cokolwiek, jakąś małą drobnostkę, byleby móc wreszcie pomóc młodszemu.

            -Nie sprawdziłeś terenu, a to jedna z ważnych zasad jakiej nas nauczyli- usłyszał za sobą znajomy głos. Zatrzymał się, jedną nogę stawiając na górnym stopniu schodów. Momentalnie ogarnęła go złość. Odwrócił się i napotkał parę kocich oczu, wpatrzonych w niego.

            -Wstrzymaj się trochę, zanim spróbujesz mnie zabić- odezwał się jego gość, podnosząc do góry ręce. Choi nie posłuchał go. Rzucił się na chłopaka, zeskakując ze stopni i przycisnął go do ściany, ściskając rękoma smukłą szyję.

            -Jak śmiesz...- zaczął z nienawiścią w głosie, ale przerwał kiedy zauważył, że chłopak nawet nie próbuje się bronić. Puścił go, patrząc jak opada na kolana, łapiąc łapczywie powietrze. Po chwili zastanowienia, chwycił go za kołnierz i uniósł do góry tylko po to, aby ponownie posłać go na podłogę jednym mocnym ciosem.

            -Wystarczy!- wysyczał Key, czując ból w szczęce. Podniósł do góry jedną rękę, drugą wycierając krew, która pociekła mu z kącika ust. Wiedział, że oberwie, jak tylko stanie twarzą w twarz z Choi, ale mimo wszystko miał cichą nadzieję, że obejdzie się bez rozlewu krwi.

            -Wystarczy- dodał, patrząc na ciężko dyszącego bruneta. Nadal zaciskał pięści, ale widać było, że się powstrzymuje, aby ponownie go nie uderzyć.

            -Powinienem cię zabić!- Minho rzucił mu wściekłe spojrzenie i odwrócił się, uderzając pięścią w ścianę. Rozległ się huk, a jeden z obrazów wiszący na niej, spadł na ziemię.

            -Tak, ale wiesz, że jestem ci potrzebny- Key podniósł się z podłogi, krzywiąc na ból.

            -Zabrałeś go...

            -Wiem, Minho i za to cię przepraszam.

            -Twoje przeprosiny gówno mnie obchodzą Key!

            Szatyn odczekać aż chłopak się uspokoi. Wiedział, że kiedy Choi jest w takim stanie trzeba rozważnie dobierać słowa. Brunet ogarnięty emocjami był nieprzewidywalny. Głównie dlatego, że rzadko pozwalał, aby jego maska opanowania spadła.

            Minho oddychał ciężko. Gniew i ból niemal dusiły go od środka. Chciał rozkwasić buźkę swojego przyjaciela, jednocześnie wydobywając z niego potrzebne informacje. Ledwo się powstrzymywał. Ale starał się, bo obecność Key w jego domu nie była przypadkowa.

            -Dlaczego tutaj przyszedłeś?- spytał, zerkając kątem oka na szatyna.

            -Przecież mnie szukałeś, powinieneś się cieszyć, że przyszedłem sam, ale  tu nie o to chodzi. Ja żałuję Minho.

            -I?

            -I chcę ci pomóc odbić Taemina.

            Zapadła cisza. Minho już nic nie rozumiał. Najpierw Key porywa jego chłopaka, a później sam oferuje mu pomoc w odbiciu go? Gdzie tu logika? Przecież mógł w ogóle go nie porywać...

            Usiadł na jednym z foteli znajdujących się w salonie, przeczesując drżącą ręką swoje włosy. Key obserwował go, czekając na jakąś odpowiedź. Po raz pierwszy od kiedy poznał  Choi, widział go w takim stanie. Jedną wielką kupkę nerwów, osobę na wyczerpaniu emocjonalnym. Martwił się, wściekał i bał się. Kibum dokładnie widział w jego oczach nikły ślad strachu. Strach o chłopaka z karmelowymi włosami. Westchnął, podchodząc do niego ostrożnie.

            -Przepraszam. Jestem kawałem drania i masz rację, mówiąc, że powinieneś strzelić mi w łeb. Albo ja sam powinienem tak zrobić. Wiem, że cię zraniłem  i dopiero teraz zobaczyłem jak wiele znaczy dla ciebie ten chłopak. Dlatego chcę pomóc. Nawet za cenę własnego życia, chcę naprawić to co już spieprzyłem- powiedział, kładąc mu rękę na ramieniu. Brunet nie ruszał się, słuchając jego słów w skupieniu. Widział jak analizuje wszystko, jak rozważa wszystkie za i przeciw i miał nadzieję, że zdoła zauważyć tą nutkę skruchy jaka zagościła w jego głosie.

            -Gdzie go zabrałeś?- cicho wypowiedziane pytanie. Key zabrał swoją rękę, siadając na fotelu obok i spuścił wzrok.

            -Kim Heechul.

            Choi więcej nie potrzebował. Dwa słowa. Imię i nazwisko, a zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Uniósł do góry wzrok, zerkając prosto w brązowe tęczówki Key.

            -Chcesz mi powiedzieć, że osobą, która zleciła ci porwanie Taemina jest Kim Heechul?

            Kibum pokiwał głową, bojąc się spojrzeć brunetowi w oczy. Chłopak zerwał się na równe nogi, czując jak serce podchodzi mu do gardła.

            -Czyś ty kompletnie oszalał?!- wrzasnął.

            -Wiem! Do cholery jasnej, wiem!

            -Co ty wiesz, Key?! Oddałeś chłopaka, którego kocham w ręce największego mafioza w Korei!

            Dłonie Choi zacisnęły się boleśnie na ramionach Key. Chłopak skrzywił się, ale nie zrobił nic, aby go od siebie odsunąć.

            -Jest jednak szansa, aby go stamtąd odbić. Jeśli mnie puścisz to ci wszystko wyjaśnię.

            -Zrobiłbyś to nawet gdybyś zdychał na tej podłodze.

            -Puść mnie.

            Brunet patrzył na niego przez chwilę, aż w końcu odsunął się, czekając na wyjaśnienia.

            -Gdyby nie ja, ktoś inny by go porwał i kto wie, czy młody nadal by żył. Nie mam pojęcia po co mu Taemin, ale chciał go zdobyć za wszelką cenę. Dzięki mnie przynajmniej wiesz, że Lee nadal żyje.

            -Gdyby nie ty, Taemin byłby bezpieczny w moich ramionach.

            -Nie przeceniaj siebie Choi. Nie wiesz kogo mógł wynająć Heechul.

            -A ty wiesz?

            -Wiem, ale mniejsza z tym. Kim Heechul i jego fagas są teraz na Tajwanie. Nie wrócą do końca tygodnia, a Taemin jest przetrzymywany tutaj w Seulu. I ja wiem gdzie dokładnie.

            -Skąd pewność, że żyje?

            -Heechul chciał go zabić osobiście. Nikt nie odważy się złamać jego rozkazów.

            Minho przez chwilę przetwarzał uzyskane informacje w swojej głowie. Żołądek mu się przewracał jak słuchał o tym, że Heechul chciał zabić Taemina. Mimo to w jego sercu pojawiła się nadzieja. Jeśli Heechul był teraz na Tajwanie, to odbicie Lee nie powinno być jakoś specjalnie trudne. Oczywiście nie obyłoby się bez rozlewu krwi, ale to nie było w tym momencie ważne.

            -Jaki masz plan?- spytał, zerkając na twarz Key, na której pojawił się przebiegły uśmieszek.

           

            Jonghyun mając niezbyt dobre przeczucia, pojechał za Minho. Teraz siedział w swoim aucie z podsłuchem w ręku i słuchawkami na uszach, słuchając rozmowy między Choi a Key. Z każdym ich kolejnym słowem, miał ochotę wpaść do środka i powiedzieć, że się nie zgadza. Plan Key był dobrze opracowany, ale zbyt ryzykowny.

            Zdjął słuchawki, obserwując jak jego chłopak wychodzi z domu Lee i znika w ciemności. Widział jak Choi odprowadza go wzrokiem z nikłym uśmieszkiem na twarzy.

            -Muszę mieć was na oku- powiedział sam do siebie, przekręcając kluczyk w stacyjce, jak tylko Minho zniknął za drzwiami domu i ruszył w kierunku, w którym zniknął Key.