("Heart") Rozdział 13

Moja wena nadal nie wróciła, ale udało mi się nabazgrać coś takiego. Krótkie, bo pisane na "sucho", ale ważne chyba, że coś jest. Nie sprawdzałam nawet, czy są jakieś błędy, bo już późno i marzę po prostu o odpłynięciu w krainę Morfeusza tak jak Taeś. Jeśli znajdziecie jakieś błędy to wypisujcie je śmiało, a tak to życzę miłego czytania i od razu:

Dobranoc SHINee wam na noc! ;3

Sherleen

            - Czego chcesz? – spytał Taemin, spoglądając na Taeyeon.

            - Ależ ty miły. Nie ma co – odpowiedziała dziewczyna. Zastanawiał się, czy Taeyeon widziała pocałunek jego i Minho.

            - Byłaś tutaj wczoraj?

            - Nie. Mówiłam ci, że musiałam się w sobie zebrać. Ciężko mi było tutaj wrócić. W ogóle to dlaczego jesteś zły?

            - Bo omal nie dostałem zawału, kiedy tak nagle się koło mnie pojawiłaś?

            - Przesadzasz.

            - Oczywiście. Przecież to nic wielkiego, prawda? Co tam, że cię nie ma i nagle „puf!” stoisz przede mną, przyprawiając o zawał. Przecież to normalne.

            - Sarkazm do ciebie nie pasuje. Przy tak ślicznej twarzy, wygląda to nieco komicznie.

            Taemin zacisnął zęby, mrużąc złowrogo oczy. Jak Minho mógł z nią wytrzymywać? Przecież Taeyeon najzwyczajniej w świecie jest wredna!

            - Kochał mnie to wytrzymywał. Miłość wszystko potrafi przetrwać – powiedziała brunetka, przyprawiając go o gęsią skórkę.

            - Nie mówi mi, że potrafisz czytać w moich myślach?

            - Głupi jesteś?

            - Tak, czy nie?

            - Nawet gdybym chciała, to niestety nie.

            Odetchnął z ulgą, uśmiechając się. Jeszcze tego mu brakowało, aby ten duch odczytywał jego myśli. Zerknął na swoich hyungów krzątających się przy namiotach. Każdy robił coś innego, a on siedział na brzegu jeziora, aby móc spokojnie porozmawiać z Taeyeon. Nie chciał, aby wzięto go za wariata, mówiącego sam do siebie.

            - W ogóle to działo się coś wczoraj? – spytała pani Kim, siadając obok niego na trawie. Zerknął na nią kątek oka, rzucając do wody kamieniem.

            - Poza tym, że Minho dostał nagłego przypływu wspomnień i chęci wyżalenia się i opowiedzenia o tobie, to nie.

            - Opowiadał ci o mnie?

            - Tak.

            - Jak dużo?

            - Dużo. Nawet płakał, a później odleciał przez nadmiar spożytego alkoholu.

            - On rzadko płacze.

            - Domyśliłem się.

            Nastała cisza. Oboje wpatrywali się w delikatnie falującą wodę, poruszaną przez ciepły wietrzyk, rozmyślając o tylko sobie znanych rzeczach.

 

            Wieczorem Key ponownie zaproponował popijawę, ale tym razem Minho im odmówił, grzebiąc patykiem w ognisku.

             - Hyung jeśli chcesz to możesz wypić dzisiaj – odezwał się Taemin, spoglądając na Jinkiego.

            - Właśnie Onew, dzisiaj Minho może porodzić za niańkę dla Taemina, a ty się napij – wtrącił Jjong, wręczając starszemu Lee butelkę z piwem.

            - Nie potrzebuję niańki – obruszył się najmłodszy z chłopaków, wstając ze swojego miejsca.

            - Gdzie idziesz? – spytał Choi, obserwując każdy jego ruch.

            - Do namiotu. Posłucham sobie muzyki.

            - Mogę iść z tobą?

            Jedna z brwi Taemina uniosła się do góry.

            - Chcesz słuchać muzyki w moim namiocie? Ze mną?

            - A czemu by nie? Wezmę swój śpiwór i zanim reszta pójdzie spać jakoś zleci nam czas.

            - Jak chcesz. – Taemin odwrócił się, otwierając namiot, który dzielił z bratem. Wgramolił się do środka, czując jak szybko bije mu serce. W sumie co złego było we wspólnym słuchaniu muzyki? Leżeniu obok siebie w małym, dwuosobowym namiocie po tym jak dzień wcześniej się całowali? „On nic nie pamięta i nie jest pijany więc się uspokój” – powiedział do siebie w myślach. Wskoczył pod swój śpiwór, wyciągając z plecaka mp4 i wsadził słuchawki do uszu. Chwilę później wejście namiotu znowu się otworzyło i do środka wczołgał się Choi ze swoim śpiworem w ręku.

            - Mały ten namiot – stwierdził, kładąc się na wolnym miejscu, odrzucając bardziej pod wejście śpiwór starszego Lee. Na zewnątrz było słychać głośne rozmowy i śmiech reszty obozowiczów.

            - Dla nas w sam raz – odpowiedział młodszy, obserwując go uważnie. Nie ważne, że namiot był mały. Taemin i tak spał praktycznie na Jinkim, więc nie widzieli problemu jeśli chodzi o pojemność pomieszczenia.

            - Co słuchasz?

            - Three Days Grace, nie wiem czy lubisz.

            - Nie słyszałem, ale mogę posłuchać.

            - To masz. – Taemin wyciągnął w jego stronę jedną ze słuchawek, przysuwając się nieco bliżej, aby dosięgnąć kablem.

            - Dzięki. – Brunet wsunął sobie do ucha słuchawkę i zaczął słuchać. Nie minęły nawet cztery piosenki jak Lee zasnął. Choi zerknął na chłopaka i uniósł w zaskoczeniu brwi. „Jak można być tak uroczym podczas snu?” – spytał w myślach, uważnie obserwując twarz młodszego. Wyglądał jak aniołek, z zamkniętymi powiekami i z lekko rozchylonymi ustami. Uśmiechnął się, zdejmując z jego twarzy kilka karmelowych kosmyków i kładąc się na boku. W uszach słyszał melodię i męski głos, a przed sobą miał ślicznego anioła.

            - Nawet nie wiesz jak wiele zmieniłeś w moim życiu, Lee Taeminie – wyszeptał, przymykając oczy. Tak, Taemin zmienił w jego życiu kilka kwestii. Przy nim znowu zaczął się śmiać tak jak dawniej. Zrzucał maskę sztucznego szczęścia, odczuwając prawdziwą, szczerą radość. Nie umiał się nie uśmiechnąć, widząc radosne ogniki w oczach tego drobnego chłopaka. Nie umiał się nie cieszyć, słysząc aksamitny głos, wypowiadający w dość szybkim tempie słowa. Nastolatek emanował tak dużym optymizmem, że samemu się zarażałeś i uśmiechałeś do końca dnia. Brakowało mu tego. Tej radosnej iskierki w swoim życiu, które stało się puste po śmierci Taeyeon. Jedynie przyjaciele potrafili go zrozumieć i utrzymać w nim jakiekolwiek ciepłe uczucia. Rodzina była zbyt zajęta swoimi sprawami na to. Nie widziała jak w sercu ich najmłodszego członka powoli zagęszcza zimna pustka, zabijając w nim jakiekolwiek pozytywne emocje. Nie zauważali jak przybierał różne maski, stawając się aktorem lepszym niż ci, którzy zgarniają nagrody.

            - Dziękuję – szepnął raz jeszcze, gładząc delikatny policzek. Taemin poruszył się nieznacznie, drapiąc się po ręce, ale nie obudził się. Spokojnie krążył w krainie Morfeusza, gdzie był daleki od trosk i szarości życia codziennego. Kilka minut później Minho dołączył do niego z błogim uśmiechem na ustach.

            Jinki ostatkiem świadomości swojego spowitego alkoholem umysłu zarejestrował, że w jego namiocie, na jego miejscu śpi Choi. Nie budząc go, wyciągnął swój śpiwór i wczołgał się do namiotu, w którym spali obaj Kim i także zasnął, pozwalając, aby alkohol krążył w jego żyłach.

 

 

            Obudził się, czując łaskotanie na twarzy. Ostrożnie otworzył jedną powiekę, po chwili drugą i dopiero teraz poczuł na sobie czyjś ciężar oraz zapach mleczka kokosowego i migdałów. Zerknął w dół z zaskoczeniem napotykając na karmelową czuprynę. Zaśmiał się, przyglądając Taeminowi, który spał niemalże na nim, używając go jako poduszki.

            - Taemin – powiedział, potrząsając lekko szczupłym ramieniem chłopaka. Lee poruszył się, powoli otwierając oczy. Pierwsze co zarejestrował to to, że jest mu niezwykle wygodnie, a później, że słyszy bicie serca tuż przy swoim uchu.

            - Minnie – usłyszał głos Choi i zerknął w górę, napotykając parę ciemnych tęczówek. Automatycznie usiadł, odsuwając się od chłopaka. Co on tu robił? Dlaczego nie poszedł do swojego namiotu?

            - Czemu nie jesteś u siebie? – wypalił, starając się ukryć rumieńce za kaskadą długich włosów.

            - Musiałem zasnąć jak słuchałem muzyki, a Onew mnie nie obudził.

            - Przepraszam, że na tobie spałem. To z przyzwyczajenia. Pomyliłem cię z hyungiem.

            Starszy także dźwignął się do siadu i uśmiechnął ciepło.

            - Nic się nie stało, poza tym jak też jestem twoim hyungiem.

            Taemin już chciał mu odpowiedzieć, kiedy do ich uszu dobiegł krzyk Key.

            - KIM JONGHYUN ZABIERAJ SWOJĄ DINOZAURZĄ ŁAPĘ Z MOJEGO SEKSOWNEGO TYŁKA!

            Choi i Lee spojrzeli na siebie i wybuchli gromkim śmiechem.

            - Skromny prawda? – spytał Minho, wycierając łzy z kącików oczu.

            - Bardzo! – Taemin wyczołgał się z namiotu i od razu podszedł do drugiego, otwierając drzwi. To co zobaczył, wprawiło go w jeszcze większe rozbawienie. Key siedział niemal wbity w ściankę namiotu, patrząc morderczym wzrokiem na Jjonga, który leżał mrugając powiekami, będąc cały wymazany ketchupem. W drugim kącie spał Jinki zwinięty w kokon i obłożony papierkami po chińskich zupkach.

            - Czemu jesteś wymazany ketchupem? – spytał młodszy Lee, nie mogąc powstrzymać śmiechu.

            - Nie mam pojęcia – odpowiedział Jonghyun, oglądając swoje ubranie.

            - Ja mam na sobie dżem – wtrącił Key, niemal płaczliwym głosem.

            - Co wyście wczoraj robili, jak ja i Minho zasnęliśmy?

            - Sam chciałbym to wiedzieć.

            - Możecie być cicho? – Z odmętów śpiworowego kokonu wyłoniła się zaspana twarz Onew. Trzy pary oczu spoczęły na nim i zanim chłopak zdążył coś jeszcze powiedzieć wybuchli śmiechem. Starszy Lee podrapał się po głowie, nieświadomy, że na jego czole i policzkach ktoś napisał pastą do zębów „I love chicken!” i narysował masę serduszek, kwiatków i nawet jednego jednorożca.