Bez ciebie

PARING: 2min
GATUNEK: angst
OSTRZEŻENIA: raczej brak

Oglądałem właśnie telewizję kiedy do salonu wpadł Key. Był cały blady, a w oczach miał strach.

-Hyung coś się stało?- spytałem, siadając na kanapie. Key spojrzał na mnie i wyrzucił na jednym tchu:
-Minho miał wypadek, musimy jechać do szpitala.

Zesztywniałem, otwierając szeroko oczy. Jak to Minho miał wypadek? Jak to do szpitala? Patrzyłem na niego jak na wariata. Nie dowierzałem mu.

-Minnie musimy jechać- dodał, łapiąc mnie za rękę. Automatycznie wstałem z kanapy, idąc za nim. Byłem niemal jak robot. Nic do mnie nie dochodziło. Kompletnie. W głowie pustka, w żołądku jedna wielka gula, a w sercu strach.

Do szpitala trafiliśmy piętnaście minut później. Pielęgniarki powiedziały, że Minho jest obecnie na sali operacyjnej, więc usiedliśmy na plastikowych krzesełkach w długim, białym korytarzu. Po chwili podeszli do nas dwaj policjanci. Onew wstał, słuchając tego co mają do powiedzenia. Wyjaśnili dokładnie co się stało. Minho wracał do domu swoim samochodem. Pijany nastolatek wjechał w niego swoją terenówką, sprawiając, że niemal cały przód auta został zmiażdżony.

-Minnie?- spytał Key, kładąc rękę na moich plecach. Nie odpowiedziałem mu. Cały czas patrzyłem w jeden bliżej nieokreślony punkt na podłodze. Nie płakałem. Po prostu czekałem z sercem przepełnionym nadzieją i strachem.

Dwie godziny później zza białych drzwi wyszedł lekarz. Jego mina mówiła nam, że nie ma dobrych wieści. Był wymęczony. Podniosłem się z krzesła, patrząc mu prosto w oczy.

-Przykro mi, ale nie udało nam się go uratować. Obrażenia jakie odniósł były zbyt rozległe, do tego pojawiły się komplikacje. Przykro mi- powiedział, a ja usłyszałem łkanie Key. Stałem jak skamieniały, nie dopuszczając do siebie myśli, że Minho nie żyje. Nie. On żył. Musiał żyć. Jedynie zasnął na chwilę, ale ja byłem w stanie go obudzić. Ruszyłem w stronę białych drzwi, zaciskając zęby.

-Taemin co ty robisz?- spytał Jjong, łapiąc mnie za rękę.

-Idę go obudzić. On tylko śpi Jjong. Zaraz go obudzę i będzie dobrze- odpowiedziałem, głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji.

-Nie Minnie. Już za późno, on…

-On nie odszedł Jjong! Przecież ci powiedziałem, że Minho tylko śpi! Obudzę go!

-Taeminnie…- wyszeptał Key, starając się powstrzymać łzy.

-Zaraz go obudzę, zobaczycie- dodałem, ponownie odwracając się w stronę drzwi prowadzących na salę operacyjną.

-Minnie on nie żyje! Minho nie żyje!- Jjong złapał mnie za ramiona, przyciągając do siebie. Zacząłem okładać go pięściami, próbując się wyrwać. Jjong kłamał! Wszyscy kłamali! Minho żył!

-Puść mnie, muszę do niego iść!- krzyknąłem, uderzając go w ramię.

-Taemin, błagam cię!- odkrzyknął Onew, podchodząc do mnie. Dopiero teraz zauważyłem, że po moich policzkach spływają łzy. W momencie kiedy wreszcie dotarło do mnie, że oni wcale nie kłamali, utraciłem grunt pod nogami. Opadłem na kolana, niemal krztusząc się łzami.

-Nie, to nieprawda- wyszeptałem, próbując złapać oddech. Key oplótł mnie swoimi ramionami, przytulając do siebie.

-TO NIEPRAWDA!- wykrzyknąłem, czując jak boleśnie pęka mi serce.

Pogrzeb odbył się trzy dni po jego śmierci. Wszystkie gazety głosiły bolesną nowinę. Shawolsy pogrążyli się w żałobie, zbierając się pod budynkiem SM i zapalając znicze. Byłem jak zombie. W domu nie płakałem. Czułem się tak, jakby wyrwano mi serce. Po prostu przestałem istnieć. Milczałem, wykonując wszystkie czynności niemal automatycznie. Chłopcy płakali, dochodzili do siebie, próbowali nawiązać ze mną kontakt, ale ja byłem zbyt daleko, pogrążony w bólu.

Padał deszcz, zupełnie tak jakby niebo płakało nad jego śmiercią. Szedłem, ubrany w biały, tradycyjny strój pogrzebowy, nie zważając na spadające krople, moczące całą moją postać. Najpierw mieliśmy wejść do krematorium, gdzie spalono jego ciało, a urnę z prochami zanieść na cmentarz. Przyszło dużo ludzi. Przyjaciele, rodzina, współpracownicy i fani. Wszyscy płakali, a ja patrzyłem na nich niewidzącym wzrokiem. Tama puściła dopiero gdy zobaczyłem jego czarnobiałe zdjęcie, przepasane czarną tasiemką. Uśmiechał się na nim, patrząc na wszystkich ciepłym wzrokiem. Jedna pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.

Powoli podszedłem do rodziców i brata Minho, składając kondolencje. Później wszyscy zniknęli za drzwiami krematorium. Ja zostałem. Nie byłem w stanie wejść do środka i patrzeć jak ciało mojego ukochanego płonie.

Państwo Choi wyszli kilkanaście minut później, które dla mnie wydawały się być wiecznością. Matka Minho niosła w rękach małą urnę, zalewając się łzami. W momencie gdy mój wzrok na niej spoczął, nie wytrzymałem. Podbiegłem do nich, próbując wyrwać z jej rąk urnę.

-Jak mogłeś?! Jak mogłeś, Minho?! Obiecałeś, że nigdy mnie nie zostawisz! Że zawsze będziesz przy mnie! KŁAMAŁEŚ!- krzyknąłem, zaciskając ręce na pojemniku i upadałem na kolana. Ktoś chwycił mnie za ramiona, inna osoba wyjęła z moich rąk urnę.

-Tamiennie już dobrze. Już spokojnie, jestem tutaj- cichy szept tuż przy moich uchu. Pierwszą moją myślą było, że to Minho. Że wrócił i jest koło mnie. Odwróciłem się, przez łzy widząc twarz mojego ojca. Świat zawirował, a ja osunąłem się nieprzytomny w jego ramionach.

Nie mogłem jeść, pić, spać ani nawet płakać. To co zjadałem od razu zwracałem, leżąc na łazienkowej podłodze. W ogóle się nie odzywałem, nikogo nie słuchałem. Byłem cieniem samego siebie, kompletnie inną osobą. Zmieniłem się. Key przychodził do mnie co pół godziny, próbując nawiązać kontakt. Bezskutecznie.

-Minnie, proszę cię, powiedz coś. Odezwij się do mnie- powiedział, ponownie zjawiając się w moim pokoju i siadając na brzegu łóżka. Spojrzałem na niego pustym wzrokiem, nie odpowiadając nic. Po jego policzku popłynęły łzy, najpierw jedna, potem druga, aż w końcu cały potok. Odwróciłem głowę, wtulając ją w miękką poduszkę. Sekundę później usłyszałem łkanie i dźwięk zamykanych drzwi.

Nie minęło nawet pięć minut jak drzwi ponownie się otworzyły, a do pomieszczenia wpadł Jjong.

-Taemin do cholery odpowiedz coś! Nie widzisz jak się o ciebie martwimy?! Key niemal umiera z niepokoju, więc się odezwij!- krzyknął, łapiąc mnie za ramiona i odwracając w swoją stronę.

-POWIEDZ COŚ!- wrzasnął, potrząsając mną. Odepchnąłem go, zrywając się na równe nogi.

-Co mam wam powiedzieć?! Co, Jjong?! Że cierpię?! Tak, cierpię! Mówisz, że Key umiera z niepokoju?! JA JUŻ UMARŁEM! W momencie kiedy Minho odszedł, ja umarłem!- odkrzyknąłem, zanosząc się łzami. Kątem oka zobaczyłem płaczącego Key, stojącego w drzwiach. Podszedł do mnie powoli, przytulając do siebie.

-Minho…- wyszeptałem, drżąc na całym ciele i uderzając ręką w podłogę.

-Tęsknię za nim- powiedziałem, powoli wchodząc do naszej kuchni. Key gotował właśnie obiad, ale przerwał, odwracając się w moją stronę.

-Ja też za nim tęsknię- odpowiedział, przytulając mnie do siebie.

-Key, ja już dłużej tak nie mogę. Nie potrafię bez niego żyć- wyszeptałem, czując jak głos mi się załamuje, a do oczu napływają łzy.

-Nawet tak nie mów, Minnie. Minho chciałby, abyś był szczęśliwy. Żebyś żył pełnią życia i był szczęśliwy.- Szczupłe palce hyunga gładziły moje przydługie już włosy. Uśmiechnąłem się lekko, przełykając łzy. Key miał rację. Minho chciałby, abym był szczęśliwy, ale problem w tym, że to on był moim szczęściem.

Postawiłem ostatnią kropkę na białej kartce, pokrytej moim nierównym pismem. Gdzieniegdzie było widać ślady łez, ale nie przejmowałem się tym. Złożyłem kartkę, zostawiając ją na swoim biurku i wyszedłem, w ręku ściskając małą buteleczkę. W domu wszyscy już spali, więc wymknąłem się po cicho i skierowałem w dobrze znaną mi stronę.

Przemierzałem w milczeniu uliczki, kompletnie nie zwracając uwagi na mijających mnie ludzi. W końcu znalazłem się na cmentarzu, gdzie od razu poszedłem na jego grób.

-Hej Minho. Długo się nie widzieliśmy- powiedziałem, przejeżdżając pieszczotliwie dłonią po płycie z jego imieniem.

-Wiem, że wiesz po co tu przyszedłem. I wiem, że mnie rozumiesz. Zawsze rozumiałeś. Wspierałeś, byłeś obok kiedy najbardziej cię potrzebowałem. Wiem, że teraz też będziesz.- wyciągnąłem z kieszeni mały flakonik, otwierając go. Usiadłem na ziemi obok nagrobku, uśmiechając się.

-Kocham cię Minho – wyszeptałem, połykając całą zawartość flakonika.

Nie wiem ile czasu minęło nim tabletki zaczęły działać. Leżałem z głową opartą o nagrobek Minho, czekając na upragniony efekt. Zrobiło mi się słabo, bardzo słabo, ale uśmiechnąłem się jedynie na to uczucie.

-Taemin!- usłyszałem krzyk. Z trudem odwróciłem głowę, patrząc na biegnącego w moją stronę Key. W ręce ściskał białą kartkę. Mój list.

-Taemin, nie, proszę powiedz, że tego nie zrobiłeś- wyjęczał, upadając obok mnie i łapiąc za ręce. Uśmiechnąłem się, czując ciepło jakie wypływało z jego ciała.

-Kocham go Key. Minho był moim życiem, moim szczęściem. Bez niego nie mogę być znowu szczęśliwy, nie potrafię, więc idę po swoje szczęście- wyszeptałem. Mój głos był słaby i cichy.

-Jjong dzwoń po karetkę!- Dopiero teraz zobaczyłem, że za Key stał Jonghyun. Chłopak wyciągnął z kieszeni telefon. Chcieli mnie ratować.

-Nie Key. Kocham was, bardzo, dlatego proszę, pozwólcie mi do niego iść- spojrzałem ciepło prosto w jego zapłakane oczy.

-Taeminnie nie możesz. Nie możesz, rozumiesz?!- wyjęczał, przytulając mnie mocno do siebie. Nie miał racji. Mogłem. Zasługiwałem na szczęście, a te mogłem odnaleźć tylko i wyłącznie przy Minho.

Przymknąłem oczy i po chwili je otworzyłem. Mój wzrok spoczął na łunie światła jaka pojawiła się tuż za Key. Ktoś z niej wyszedł. Znajoma sylwetka, twarz, uśmiech i oczy przepełnione miłością. Minho.

-Nie bój się Minnie, jestem przy tobie.- Cichy szept dobrze znanego mi głosu owiał moje ucho. Uśmiechnąłem się delikatnie, wyciągając w jego stronę rękę. Nie bałem się. On był obok mnie i to mi wystarczyło.

-Taemin trzymaj się- rozległ się spanikowany głos Key. Nie zwróciłem na niego uwagi. Byłem coraz słabszy. Nie dałem rady utrzymać w górze ręki, więc ją opuściłem. Minho podszedł bliżej, schylając nade mną.

-Kocham cię Taeminnie- wyszeptał, delikatnie dotykając mojej ręki. Uśmiechnąłem się ostatkiem sił, odpowiadając:

-Ja ciebie też, Minho.

Mój mężczyzna schylił się jeszcze niżej, przykrywając moje usta swoimi. Zamknąłem oczy, delektując się tą chwilą, a gdy je otworzyłem, zobaczyłem jasność, słysząc głośny przepełniony bólem krzyk Key i ostatnie uderzenie mojego serca.

Bez ciebie jestem niczym

Bez ciebie nie ma mnie

Byłeś moim szczęściem,

więc podążam do ciebie

Abyśmy w innym świecie

Znów odnaleźli je…