("Bodyguard") Rozdział 24

                Pierwszą rzeczą jaką poczuł po przebudzeniu był ból w przegubach. Otworzył oczy, ze strachem stwierdzając, że nadal jest ciemno. Dopiero po chwili zorientował się, że ma na oczach opaskę. Zakaszlał, próbując się poruszyć. Miał skrępowane nogi i ręce, oprócz tego ciasny sznur oplatał jego ramiona. Serce mu przyspieszyło, tłukąc się w piersi szaleńczym rytmem, a oddech stał się urywany. Bał się. Strach zaczął go paraliżować. Nie wiedział co się dzieje. Jak się tutaj znalazł, ani dlaczego. Nic nie rozumiał.

            „Spokojnie Taemin, przypomnij sobie co ostatnio robiłeś. Przypomnij”- uspokajał sam siebie w myślach. W końcu przestał się szamotać, starając się zorientować gdzie się znajduje. Leżał na twardej, pokrytej piaskiem cementowej podłodze. W pomieszczeniu panował chłód. Wokół  żadnych dźwięków. Nic co mogłoby mu pomóc.

            -Gdzie…?- zaczął, ale przerwał, czując ból w pękniętej wardze. Dopiero teraz zauważył, że boli go cała szczęka. Ktoś musiał nieźle mu przywalić. Przewrócił się na plecy, starając się zignorować ból w nadgarstkach i ramionach. Włosy weszły mu do ust, więc potrząsnął z jękiem głową, aby się ich pozbyć. W końcu znieruchomiał, uspokajając oddech i nasłuchując. Spróbował sobie przypomnieć co się stało zanim stracił przytomność. W jego głowie pojawiła się twarz Junho i jakieś słowa. Jeden z korytarzy uczelni i wejście na schody przeciwpożarowe. A na końcu chłopak o kocich oczach.

            Poczuł jak po plecach przechodzi go dreszcz. Dotarło do niego to co się stało. Porwali go. Ludzie, którzy zabili Sonię złapali go w swoje sidła. Zacisnął powieki, czując jak wzbierają w nim łzy bezsilności, ale i strachu. Przypomniał sobie Minho. Wiedział, że gdyby poczekał na starszego nic by mu się nie stało. Ufał mu. Ufał całym sercem i wierzył, że by go ochronił, nawet za cenę własnego życia. Przed oczami stanęła mu jego przystojna twarz. Zadrżał. Najchętniej wtulił by się teraz w jego ramiona, pocałował cudowne usta. W nich zawsze było bezpiecznie. I wygodnie.

            Słona łza spłynęła mu po policzku, by po chwili zamienić się w potop. Łkał, niemal krztusząc się łzami. „Minho”- powtarzał w myślach, modląc się, aby chłopak go uratował. A później wziął w ramiona. Te bezpieczne, pełne ciepła ramiona.

            Usłyszał jakieś kroki dość blisko miejsca, w którym się znajdował. Zamarł, powstrzymując łkanie. Serce podeszło mu do gardła, a żołądek zacisnął boleśnie. Na czoło wystąpiły kropelki potu, dreszcz strachu przebiegł po plecach, a oddech uwiązł w płucach. Czekał na dalszy ciąg wydarzeń.

            Rozległ się dźwięk otwieranych drzwi, po chwili owiał go zapach dymu papierosowego i drogiej wody kolońskiej. Czuł jak ktoś pochyla się nad nim.

            -Powinien już się ocknąć- męski głos rozbrzmiał jak grzmot podczas burzy. Ktoś jeszcze wszedł do pomieszczenia. Taemin słyszał kroki, ale nic więcej.

            -I się ocknął, idioto. Nie widzisz jak drży?- odezwał się inny chłopak.

            -Nooo, w sumie. Ej, księżniczko, rusz się!- ktoś trącił go stopą. Zadrżał, bojąc się jeszcze bardziej.

            -Zostaw go. Heechul nie kazał nam nic robić, to niech sobie leży.

            -Wolę zaprowadzić go do kibla, niż żeby miał zafajdolić podłogę. Ja później będę musiał ją sprzątać.

            -Jak chcesz.

            -Ej, rusz się! Idziesz do kibla!

            Chłopak śmierdzący papierosami podniósł go do pozycji stojącej. Zachwiał się przez skrępowane stopy. Ktoś schylił się i rozwiązał sznury, po czym popchnął go w nieznanym mu kierunku. Nie zdjęli mu opaski. Szedł w ciemności, modląc się, aby nic mu nie zrobili. Nie chciał umierać. Był jeszcze za młody i zbyt zakochany. Chciał żyć. Razem z Minho.

            Nie mógł spać. Jinki kazał mu pojechać do domu i odpocząć. Szukanie na własną rękę Kibuma było jak szukanie igły w stogu siana. Jeśli chłopak nie chciał być odnaleziony, potrafił zapaść się pod ziemię. Dlatego potrzebny był mu Jonghyun. Ale aby cokolwiek z niego wydobyć musiał czekać na jego powrót. Przeczesał włosy dłońmi, kręcąc głową. Nie miał czasu. Nie powinien siedzieć i czekać, aż Jjong wróci. Liczyła się każda sekunda. Przecież nie miał pewności, że Taeminowi nic nie grozi. Różne rzeczy mogli mu zrobić.

            Wzdrygnął się , odganiając z głowy obrazki z przeróżnymi torturami jakie mogli zafundować Taeminowi. Nie mógł dopuścić do siebie myśli, że go krzywdzą. One nie pomagały, a jedynie dodawały strachu i bólu.

            Wstał, kierując się do sypialni młodszego. Nie wrócił do swojego mieszkania, tylko został w domu Taemina. Nie umiał go opuścić, nawet jeśli właściciela nie było razem z nim. Wszedł po schodach, aż w końcu stanął pod brązowymi drzwiami. Za nimi krył się azyl Lee. Miejsce, gdzie spędzili razem wiele cudownych chwil. Małe pomieszczenie o czterech ścianach przesycone zapachem chłopaka o karmelowych włosach. Wypełnione jego rzeczami, zdjęciami. Kryjące w sobie wiele wspomnień, momentów kiedy Taemin był zły, szczęśliwy, smutny, zirytowany, przerażony. Te cztery ściany widziały i zapisywały w sobie niemal każdy dzień chłopaka. Były niemym świadkiem tego wszystkiego.

            Otworzył drzwi, wchodząc do środka. Okna zasłaniały ciemne kotary, łóżko wciąż nie było posłane, na podłodze leżało świeże pranie. Wszystko wyglądało dokładnie tak jak rano, kiedy wychodzili na Uczelnię. Usiadł na łóżku, przyciskając do siebie poduszkę, na której spał młodszy. Słodki zapach cytryn uderzył w jego nozdrza, nasuwając przed oczy obraz karmelowych kosmyków. Dopiero teraz uświadomił sobie, że lubił jego włosy. Miękkie w dotyku, długie, zadbane o przyjemnym zapachu i słodkim kolorze. Opadł na kołdrę, zakrywając twarz trzymaną poduszką. Zachowywał się jak zakochany nastolatek. Ktoś mógłby powiedzieć, że nim był, mimo, że już dawno wyszedł z wieku nastoletniego. Tak naprawdę to Minho nigdy nie był jak zwykły nastolatek. Nie miał dzieciństwa. Musiał dorosnąć szybciej niż jego rówieśnicy, bo życie nie obeszło się z nim łatwo. Ale w tym w momencie, leżąc tak z poduszką młodszego i wdychając jego zapach, wyglądał jak jeden z nich. Uśmiechnął się lekko pod nosem, ale tylko na chwilę. Nie mógł, nie chciał, nie powinien, ani nawet nie był w stanie, pozwolić sobie na jakąkolwiek radość. Nie, dopóki Taemin znajdował się w rękach wroga i groziło mu niebezpieczeństwo. Westchnął, odrzucając na bok poduszkę i wykrzywił się w grymasie irytacji. Wstał, ostatni raz rozglądając się po pokoju, po czym wyszedł z niego jak najszybciej.

            Przez chwilę chodził w tą i z powrotem po korytarzu przed drzwiami pokoju Lee. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Jak spożytkować czas, pozbyć się czarnych myśli, które nie dawały mu spokoju i złagodzić jakoś obawę. Nagle usłyszał telefon. Niemal podskoczył, wyciągając z kieszeni wibrującą komórkę.

            -Tak?- zapytał, przykładając urządzenie do ucha. Zatrzymał się, skupiając na słowach dzwoniącego.

            -Jonghyun wraca już dzisiaj. Możesz z nim pogadać, ale nie rób głupstw- powiedział Onew po drugiej stronie słuchawki. Minho poczuł jak wzbiera w nim nadzieja. W końcu będzie mógł coś zrobić, zamiast siedzieć bezczynnie w pustym domu.

            -Nie zrobię, hyung. Nie musisz się martwić.

            -Wcale mnie nie uspokoiłeś, Minho. Znam cię. Emocje za bardzo tobą kierują.

            -Nic mu nie zrobię. Chcę tylko się dowiedzieć, gdzie może być Key.

            -A co jeśli on nie wie?

            -Wie. To Jjong i jeśli chodzi o Kibuma, to wie o nim wszystko.

            -Nie zapominaj, że…

            -Nie musisz mi przypominać i myślę, że to nic nie zmieniło.

            -Minho, naprawdę proszę cię, abyś nie zrobił nic głupiego.

            -Jinki, już mówiłem, że nic mu nie zrobię. A teraz wybacz, ale chciałbym w końcu do niego iść.

            -Będzie za jakąś godzinę. Trzymam cię za słowo.

            -Dzięki, hyung.

            Rozłączył się i jeszcze przez chwilę patrzył na swój telefon. W końcu zerknął na drzwi łazienki i wszedł do środka, zdejmując z siebie koszulkę. Miał nadzieję, że gorący prysznic pomoże mu się nieco uspokoić, zanim złoży wizytę Jonghyunowi.