Wedding

A o to obiecany one-shot w gatunku, który wybraliście i z paringiem, który wygrał. Życze miłego czytania ^^
PARING: 2min
GATUNEK: romans, fluff
OSTRZEŻENIA: lekka scena erotyczna

                Siedział na skórzanej kanapie, nerwowo przygryzając dolną wargę. Za dokładnie pół godziny rozpocznie się najważniejsza w jego życiu ceremonia. Czekał na nią przez rok, codziennie opracowywał każdy jej szczegół i w końcu nadchodziła chwila, której tak wypatrywał. Uśmiechnął się, poprawiając swój biały garnitur i przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie.
                Był już kompletnie spóźniony na popołudniowe zajęcia, ale nic nie mógł na to poradzić. Biegł, trzymając w ręku kubek gorącej kawy, a na ramieniu przewiesił torbę z książkami. To nie pierwszy raz kiedy zaspał. Nauka, która zajmowała mu niemal całą noc, często kończyła się tym, że później spał przez pół dnia i się spóźniał. Skręcił w kolejną uliczkę, zbliżając się do swojej uczelni. Uśmiechnął się, przyspieszając i nagle poczuł uderzenie, upadając na chodnik. Zamrugał kilka razy ze zdenerwowaniem, spoglądając na wysokiego bruneta, który aktualnie ściągał z siebie mokrą od kawy koszulę.

                - Przepraszam! Nic ci nie jest?- zapytał, wstając pospiesznie. Kawa naprawdę była gorąca i mogła poparzyć nieznajomego. Chłopak zerknął na niego i zastygł w bezruchu.

                - Nie poparzyłem cię? – dodał, próbując coś zrobić.

                - Nie, jest w porządku. Każdemu się zdarza – odpowiedział brunet, a Taemin znieruchomiał. Chłopak miał niezwykle głęboki i charyzmatyczny głos. Nie słyszał w nim złości, ale mimo wszystko barwa, jaką posiadał, wprawiła go w spore zaskoczenie.

                - Przepraszam, spieszyłem się na zajęcia i nie zauważyłem, że stoisz na drodze. Przepraszam – powiedział, spuszczając głowę w dół. Nagle poczuł jak długie palca bruneta spoczywają na jego brodzie i unoszą twarz do góry. Kiedy na niego spojrzał, zobaczył ciepły uśmiech i parę czarnych jak noc tęczówek.

                - Nic się nie stało. Nie musisz przepraszać, nie gniewam się. W końcu to tylko koszula. Jestem Choi Minho, a ty?

                - Taemin. Lee Taemin.

                - W taki razie, miło mi cię poznać, Lee Taeminie. Co powiesz na nową kawę?

                - Ja… Z chęcią – odpowiedział, także się uśmiechając, jednocześnie przyprawiając Minho o szybsze bicie serca…

                Zaśmiał się, kręcąc głową. Poznali się w tak głupi, ale jak widać skuteczny sposób. Minho nie krzyczał na niego, nie wyzwał od różnych, ani nie zażądał kupna nowej koszuli, która okazała się być naprawdę droga. Zachował się jak prawdziwy dżentelmen. Okazało się, że Minho był nowym studentem, który został przeniesiony z Nowego Jorku. Spotkali się kilka razy, najczęściej na stołówce lub bibliotece. Z czasem zaprzyjaźnili się, będąc niemal nie rozłącznymi.

                Taemin siedział na parapecie w swoim akademiku, patrząc przez okno na nocne niebo. Gwiazdy świeciły dość jasno, nie zasłaniane przez chmury, a obok nich królował księżyc. Pełnia. Westchnął, podciągając nogi do siebie i obejmując ramionami kolana, oparł na nich brodę. Przymknął oczy, widząc jego. Mała, ale przystojna twarz; wielkie, hebanowe oczy, orli nos, pełne usta i krótkie czarne włosy. Uśmiech przywodzący na myśl żabę. Minho był jak taki żabi książę, którego odmieniła pocałunkiem księżniczka. Wysoki, wysportowany, idealnie zbudowany. Inteligentny z wrodzoną charyzmą. Po prostu chłopak idealny. Dlatego miał tak duże powodzenie u płci przeciwnej. Wręcz nie mógł się odpędzić od dziewczyn. Tego wieczoru także nie mógł tego zrobić.

                - Dobrze się bawisz? –s pytał, ale odpowiedziała mu tylko cisza. On i Minho byli współlokatorami zaledwie od miesiąca, ale młodszy i tak zdołał już się przyzwyczaić do dźwięku jego oddechu na łóżku obok. Teraz to łóżko było puste, czekając na swojego właściciela. Poczuł jak serce mu się ściska, a po policzku spływa pojedyncza łza. Nie sądził, że mógłby się zakochać we własnym przyjacielu, ale stało się. Jego serce zabiło mocniej do charyzmatycznego chłopaka i nic nie mógł na to poradzić. A świadomość, że ów chłopak był właśnie na randce z jedną ze swoich adoratorek, sprawiała, że biedne serce Taemina krwawiło. Pociągnął nosem, pozwalając, aby łzy moczyły mu spodnie od piżamy. Ile by dał, aby być teraz na miejscu tej dziewczyny. Jak wiele byłby w stanie poświęcić, aby Choi odwzajemnił jego uczucie? „Wszystko” – pomyślał, przymykając powieki. Nawet nie wiedział kiedy zasnął, a łzy wyschły.

                Minho wszedł po cichu do pokoju, który dzielił z Taeminem. Myślał, że młodszy już śpi, ale gdy zobaczył jego sylwetkę na parapecie okna, uśmiechnął się. Powoli, niemal na palcach podszedł do śpiącego chłopaka, obserwując jak światło księżyca oświetla jego śliczną twarz. Odgarnął karmelowe kosmyki z jego twarzy i zmarszczył brwi, widząc ślady łez na jego policzkach. Nie wiedział co go podkusiło, ale schylił się i pocałował delikatny policzek. Nie widząc reakcji, zrobił to ponownie, zastygając w bezruchu.

                Taemin otworzył oczy, czując na swoim policzku delikatny pocałunek. Rozszerzył powieki, widząc, że sprawcą owego dotyku, był Minho.

                - Przepraszam – powiedział Choi, odsuwając się od niego, zawstydzony. Spojrzał na niego, podnosząc się z parapetu.

                - Dlaczego? – spytał, łamiącym się głosem. Chciał znać odpowiedź.

                - Za pocałunek. Przepraszam.

                - Dlaczego mnie pocałowałeś, Minho?

                - Ja… - Nie wiedział. Nie rozumiał. Od zawsze uważał, że Lee jest śliczny. Od pierwszego dnia czuł do chłopaka pewną sympatię, ale nie wiedział dlaczego go pocałował. Co go do tego podkusiło, ani dlaczego jego serce waliło szaleńczym rytmem. Nie rozumiał dziwnego pragnienia czegoś więcej, kiedy zerknął na pełne wargi młodszego.

                - Ty? – Taemin nie dawał za wygraną. Zrobił krok w jego stronę, patrząc prosto w oczy. Kryła się w nich nadzieja i zdezorientowanie.

                - Ja… - ponownie nie dokończył, zahipnotyzowany widokiem płynnej czekolady w tęczówkach Lee. Wyciągnął rękę, głaszcząc gładki policzek.

                - Dlaczego płakałeś? – spytał.

                - Nie płakałem. – Taemin odwrócił wzrok, nadal oczekując odpowiedzi na swoje pytanie.

                - Możesz mi powiedzieć.

                - Najpierw ty odpowiedz na moje pytanie.

                Nastała cisza, przerywana jedynie głośnym biciem ich serc. Choi schylił się, odwracając twarz Lee w swoją stronę. Uśmiechnął się delikatnie i zanim młodszy zdążył się zorientować, musnął jego usta, swoimi. To była chwila jak Taemin zarzucił swoje ręce na barki starszego, przywierając do niego całym ciałem i odpowiadając na pocałunek. Odpłynęli. Dali się ponieść falom przyjemności, utonąć w słodyczy cudownych warg. Świat przestał istnieć, serca zatrzymały swe bicie, a oddech uwiązł w płucach. Cisza ogarnęła ich ze wszystkich stron, nadając magii temu pocałunkowi. Ich gorące usta ocierały się o siebie, języki walczyły o dominację, zapachy mieszały się ze sobą. Czuli się jakby byli na haju. Jakby odnaleźli źródło najlepszego afrodyzjaku, zakazanego owocu, upijając się nim. W końcu oderwali się od siebie, łapiąc szybko oddech. Ich policzki płonęły, oczy pociemniały, a usta nabrzmiały. Serca ponownie biły szaleńczym rytmem, a czas zaczął płynąć.

                - Obawiam się, że czuję do ciebie coś więcej, niż tylko przyjaźń, Lee Taeminie – wyszeptał brunet. Chłopak zaśmiał się dźwięcznie, ponownie przybliżając swoją twarz do jego.     

                - To dobrze, bo ja do ciebie też, Choi Minho – odszepnął i po raz drugi złączył ich usta w pocałunku…

                Wstał, podchodząc do ogromnego lustra i zerknął na swoje odbicie. Miał na sobie dobrze skrojony, biały garnitur i spodnie wyprasowane na kant. Na stopach idealnie wypastowane białe pantofle, na dłoniach także białe rękawiczki. Włosy zaczesane do tyłu, ułożone specjalnie na tę okazję. Chwycił za pojedynczy, czerwony kwiat, wkładając go do butonierki w swojej marynarce i uśmiechnął się. Wyglądał idealnie.

                Był już późny wieczór. Drużyna piłkarska, do której należał Minho tego dnia wygrała najważniejszy mecz w pojedynkach między drużynami z innych uniwersytetów. Tańczyli właśnie na imprezie zorganizowanej przez zwycięską drużynę, ocierając się o siebie. Taemin trzymał ramiona na szyi swojego chłopaka, a nogi miał między jedną z długich nóg bruneta, ocierając się o jego udo, jednocześnie kręcąc zmysłowo biodrami.

                - Może powinniśmy wcześniej zmyć się z tej imprezy? – szepnął mu do ucha Choi, ściskając ręką zgrabny pośladek.

                - Jestem za – odpowiedział Lee, odsuwając się od niego. Brunet chwycił go za dłoń, ciągnąc w stronę wyjścia. Byli parą już cztery miesiące, a mimo to, ani razu tego nie zrobili. Minho jakoś specjalnie nie naciskał, a Taemin był mu za to wdzięczny. Jednak wiedział, że tego wieczoru nastąpi ich pierwszy raz.

                Przez całą drogę do akademika, śmiali się, trzymając za ręce. Obaj byli trzeźwi, nie to co większość ich znajomych, w tym Key i Jjong, którzy już dawno odlecieli od nadmiaru spożytego alkoholu. Weszli pospiesznie do budynku, od razu kierując się w stronę swojego pokoju. Jak tylko znaleźli się w środku, Taemin przywarł do Minho, całując go namiętnie. Brunet nie pozostawał mu dłużny, automatycznie odwzajemniając pocałunek i przyciągając go bliżej siebie. W ciągu kolejnych kilku minut powoli pozbyli się swojej garderoby, opadając na jedno z łóżek, nie przestając się całować. Lee czuł jak dłonie starszego błądzą po jego ciele, pieszcząc je palcami. Jęknął kiedy gorące wargi Choi zsunęły się niżej, na jego klatkę piersiową, drażniąc sterczące sutki. Oddychał szybko, czując jak serce wali mu w piersi tak jakby chciało z niej wyskoczyć, a po całym ciele przechodzą dreszcze. Wzdychał kiedy, duża dłoń pieściła jego porządnie już pobudzonego członka. Krzyknął, czując jak długie place Choi wsuwając się w niego, powodując lekki dyskomfort. Rozluźnił się dopiero wtedy, gdy zaczął nimi poruszać, zapoznając go z nową falą przyjemności.

                - Jesteś pewny, że tego chcesz? – usłyszał cichy szept tuż przy swoim uchu.

                - Chcę, Minho – jęknął, całując jego usta. Zastygł kiedy Choi wsunął się w niego powoli. Bolało, ale ów ból nie trwał długo. Kilka głębokich wdechów i powolnym ruchów Minho, a zaczął czuć jeszcze większą przyjemność. Dyszeli, poruszając swoimi mokrymi od potu ciałami. Taemin wbijał paznokcie w szerokie plecy bruneta, odchylając do tyłu głowę.

                - M…Minho! – wyrwało się z jego ust, kiedy Choi trafił w ten cudowny punkt na jego ciele. Dalej była już tylko przyjemność, coraz większa i większa, aż w końcu dotarli do gwiazd, przestając na chwilę oddychać i umierając pod wpływem rozkoszy. A gdy w końcu wrócili do życia, opadli na siebie, wycieńczeni, szepcząc sobie do ucha słowa miłości z uśmiechami na ustach…

                Ciche pukanie do drzwi, wyrwało go z zamyślenia. Odwrócił się, podchodząc do nich i otworzył.

                - Minnie! Już czas – powiedział Kibum, uśmiechając się do niego szeroko.

                - Key hyung! – przytulił starszego chłopaka, odwzajemniając uśmiech. Szatyn oplótł ręce wokół niego, przyciskając do siebie.

                - Pomyśleć, że to już dzisiaj – szepnął, czując jak łzy cisnął mu się do oczu. Taemin był dla niego niemal jak syn. Zawsze się nim opiekował, życzył mu jak najlepiej. Właśnie dlatego dzisiejszy dzień był i dla niego tym najszczęśliwszym. Bo szczęście Taemina było też jego szczęściem.

                - Ja też nie mogę w to uwierzyć, hyung . – Minnie spojrzał na pierścionek widniejący na jego lewej ręce, uśmiechając się jeszcze szerzej.

                Czekał na Minho już dość długo i powoli zaczynała go ogarniać irytacja. Starszy zadzwonił do niego kilka minut wcześniej, mówiąc, że ma przyjść do pobliskiego parku, więc przyszedł, ale jego nie było. Zerknął na zegarek. Dwudziesta dwadzieścia. Umówili się na dwudziestą, a on nadal się spóźniał. Chwycił za swój telefon, chcąc do niego zadzwonić, kiedy w jego stronę podszedł jakiś chłopak.

                - Lee Taemin? – spytał. Zerknął na niego zaskoczony, kiwając głową.

                - To dla ciebie. – Nieznajomy wyciągnął w jego stronę czerwoną kopertę. Chwycił ją, zerkając na niego pytająco, ale on tylko się uśmiechnął i odszedł. Zaintrygowany otworzył kopertę, wyciągając z niej małą kartkę.

                „Przyjdź do miejsca,  gdzie pierwszy raz się spotkaliśmy. Minho”

                Zmarszczył brwi, ale posłusznie ruszył w stronę uczelni. Droga zajęła mu dobre dziesięć minut, aż wreszcie stanął pod bramą uczelni i rozejrzał się dookoła. Nikogo tam nie było. Wydął usta, przeczesując palcami włosy. Kopnął bramę, ponownie się rozglądając. Do miejsca, w którym stał podjechała jakaś dziewczyna na skuterze. Zatrzymała się, zsiadając z niego i wyciągnęła z kieszeni kolejną czerwoną kopertę, podając mu ją z uśmiechem. Szybko ją otworzył, czytając wiadomość.

                „Pamiętasz, gdzie odbyliśmy naszą pierwszą randkę? Przyjdź tam. Minho.”

                - Niby jak mam tam przyjść, idioto?! To daleko! – powiedział, nieźle już wkurzony. Dziewczyna wyciągnęła w jego stronę swój kask, wskazując na skuter.

                - Mam tam jechać skuterem? – spytał.

                - Tak. Zostaw go na parkingu, kiedy odbierzesz kolejny list – odpowiedziała, kierując się w stronę kafejki naprzeciwko.

                Taemin długo nie czekając, założył kask, wsuwając do kieszeni kurtki list i usiadł na skuterze, jadąc do swojego celu.

                Ich pierwsza randka odbyła się w najlepszej w Seulu lodziarni. Pamiętał jak wybrudził się swoim lodem o smaku bananowym, a Minho niemal zlizał go z niego, śmiejąc się. Jedyna wada owej lodziarni, to odległość jaka dzieliła ją od akademika. Dziesięć kilometrów, czyli niemal na drugim końcu miasta.

                Jak tylko zajechał pod lodziarnię, zauważył chłopaka, opierającego się o jej drzwi. Chłopak odsunął się, podchodząc do niego i bez zbędnych ceregieli, wręczył czerwoną kopertę, odbierając kask. Kolejna wiadomość, to:

                „Jestem w miejscu, w którym zanim cię poznałem, przebywałem najwięcej czasu. Minho.”

                Uśmiechnął się, od razu wiedząc o jakim miejscu mowa. Boisko. Minho niemal połowę swojego czasu spędzał na boisko, grając w piłkę. Odwrócił się, ruszając szybko ulicą. Boisko do piłki nożnej znajdowało się zaledwie dwieście metrów od lodziarni. Po dziesięciu minutach był już na nim, rozglądając się. Jego uwagę przykuł balon w kształcie serca, przyczepiony do słupa na flagi. Podbiegł do niego, oddychając ciężko i odczepił, czytając doręczoną do niego karteczkę.

                „Miejsce skąd widać wszystkie gwiazdy. Czekam. Minho.”

                Spojrzał na trybuny i ruszył w ich stronę. Było na nich pewne miejsce, niewidoczne dla ludzi, ale za to bardzo dobre do obserwacji gwiazd. Często on i Minho przychodzili do niego po treningu starszego, siadali obok siebie i patrzyli w niebo, nic nie mówiąc. Wspiął się po schodach, skręcając w prawo i zatrzymał się. Zazwyczaj paliła się w nim jedna latarnia, ale tym razem, było ciemno.

                -Minho? – spytał niepewnym głosem i w tym momencie, zrobiło się jasno. Zakrył usta w zachwycie, widząc masę kolorowych lampionów i lampeczek, pozawieszanych na bramie i w innych miejscach. Minho stał obok stolika, okrytego białym obrusem, na którym stały dwa  talerze i świece. Krzesła także okryto białym materiałem, a Choi miał na sobie garnitur. Taemin zerknął na niego z pytaniem w oczach. Starszy podszedł w jego stronę, mówiąc:

                - A teraz czas na ostatnią wiadomość tego wieczoru.

                - Jaką? – wyszeptał, nie spuszczając z niego wzroku. Chłopak uklęknął, wyciągając z kieszeni złoty pierścionek.

                - Wyjdziesz za mnie, Lee Taeminie?

                Młodszy jedyne co mógł w tym momencie zrobić, to krzyknąć głośne tak i przywarć do jego ust, zalewając się łzami radości…

                Key odsunął go od siebie, wycierając mokre od łez oczy.

                - Chodźmy - powiedział, łapiąc go za rękę. Taemin poszedł za nim długim korytarzem, czując jak serce mu przyspiesza. Zdenerwowanie znowu dawało o sobie znać. Przełknął nerwowo ślinę, wstrzymując oddech, jak tylko stanęli przed brązowymi drzwiami.

                - Tylko spokojnie, Minnie. Wszystko pójdzie tak jak trzeba . – Key poklepał go po ramieniu, uśmiechając się szeroko.

                - Dzięki hyung – odpowiedział. Kibum skinął głową, wchodząc do pomieszczenia, w którym znajdowali się wszyscy goście. Przyjaciele, rodzina, nauczyciele. Dość spora grupa. Taemin wziął głęboki wdech i kiedy rozbrzmiały pierwsze nutki jego ukochanej melodii, wszedł do środka.

                Pierwsze co zobaczył to naprawdę sporą grupę ludzi. Jego żołądek zrobił fikołka, przyprawiając go o mdłości, które jednak szybko minęły, gdy zauważył wysoką postać, stojącą w samym centrum pomieszczenia. Wyglądał cudownie w czarnym, dobrze skrojonym garniturze, idealnie ułożonych włosach i białych rękawiczkach, skrywających duże i silne dłonie. Uśmiechał się, patrząc na niego wzrokiem przepełnionym miłością. Wszystko inne zniknęło, goście, sala rozpłynęli się w powietrzu. Jedyne co Taemin widział to czerń tych cudownych oczu, które przyciągały go do siebie niczym magnez . Nawet nie wiedział kiedy, stanął obok niego, z sercem przepełnionym szczęściem i miłością.

                - Zebraliśmy się tutaj, aby połączyć tych dwóch mężczyzn w związek małżeński… - zaczął starszy mężczyzna, zerkając na główną parę, która kompletnie nie słyszała jego słów. Dopiero gdy przeszli do najważniejszego punktu, oboje wsłuchali się w skupieniu w zadawane im pytania:

                - Choi Minho, czy bierzesz sobie za męża tego o to chłopaka i ślubujesz mu miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Będziesz z nim w bogactwie i w biedzie, w zdrowiu i chorobie i nie opuścisz go, aż do śmierci?

                - Tak, przysięgam – powiedział Minho, nie odrywając wzroku od czekoladowych tęczówek swojego ukochanego.

                - A czy ty Lee Taeminie, bierzesz sobie za męża tego o to mężczyznę i ślubujesz mu miłość, wierność i uczciwość małżeńską. Będziesz z nim w bogactwie i w biedzie, w zdrowiu i chorobie i nie opuścisz go, aż do śmierci?

                - Tak, przysięgam – odezwał się Taemin, czując jak za chwilę serce wyskoczy mu z piersi z nadmiaru szczęścia i radości.

                - Załóżcie obrączki.

                Minho wyciągnął rękę, chwytając za srebrną obrączkę i włożył ją na smukły palec Lee. Po chwili Taemin zrobił to samo, zerkając na urzędnika.

                - Na mocy nadanej mi przez państwo ogłaszam was mężem i mężem. Możecie się pocałować – usłyszeli. Minho chwycił młodszego w pasie, przyciągając go do siebie silnym ramieniem. Minnie zaśmiał się, kładąc ręce na jego szerokim torsie.

                - Kocham cię – wyszeptał Choi, pochylając się nad jego twarzą.

                - Ja ciebie też, Minho – odpowiedział Lee i złączył ich usta w pocałunku, wywołując tym głośne okrzyki i wiwaty zebranych na sali gości.