Siedem wpisów z pamiętnika

Wzięło mnie na angsta to się napisał taki. Z JongTae, aby także inne paringi się pojawiały ;3 Nie wiem, czy mi wyszedł, ale co tam. Stworzyło mi się coś takiego ;3
Sherleen ;3

PARING: JongTae
GATUNEK:  angst
OSTRZEŻENIA: brak

            13 września 2012, czwartek
            Nadal nie mogę otrząsnąć się z ostatnich wydarzeń. Czuję jakby zagnieździły się w mojej głowie, uparcie podsuwając przed oczy obraz tamtego dnia. To boli. Tak cholernie boli. Każda kolejna sytuacja, wypowiedziane w gniewie słowa. Łzy spływają mi po policzku, serce ściska się boleśnie, a umysł zawzięcie próbuje wszystko odgonić. Jak bardzo bym chciał zasnąć i obudzić się na drugi dzień, stwierdzając, że to wszystko to tylko sen. Jak bardzo bym chciał...

Przymykam powieki, nawet nie powstrzymując łkania. Za oknem pada deszcz. Duże krople raz po raz uderzają o szybę, dając o sobie znać. Wstaję, podchodząc do okna i otwieram je na oścież. Teraz deszcz moczy także i moją twarz, mieszając się z coraz to nowymi łzami. Mimo to ból nie znika, a wspomnienia nie odchodzą. Zaciskam dłonie w pięści. Nie chcę czuć. Nie chcę pamiętać. Nie chcę wiedzieć. Cholera, nie chcę nawet żyć. Tysiące uczuć miesza się ze sobą, robiąc bałagan w moim wnętrzu. Zaciskam zęby, opadając na kolana. To moja wina. Wszystko to tylko i wyłącznie moja wina.

 

            14 września 2012, piątek

            Nie spałem. Nie mogłem. Wiedziałem, że kiedy tylko zamknę oczy koszmar na nowo się rozpocznie i obudzę się ze łzami. Teraz siedzę skulony w rogu łóżka i piszę ten przeklęty pamiętnik. Zapisuję każdą kolejną stronę, wylewając swoje uczucia. Wiele pytań bez odpowiedzi tłucze się po mojej głowie. Jestem wrakiem. Cieniem osoby, którą kiedyś byłem. Już się nie uśmiecham, nie potrafię ponownie udawać słodkiego i niewinnego. Nie jestem niewinny. Nigdy nie byłem. Ludzie myślą inaczej, on też myślał. Mylili się, nawet nie wiedząc jak bardzo…

 

            15 września 2012, sobota

            Byłem dziś u niego. Trochę mi zajęło zebranie się w sobie, ale poszedłem do niego. Znowu padał deszcz. Nie wziąłem ze sobą parasola, a więc w momencie kiedy powolnym krokiem wszedłem do poszczenia, w którym leży całe ubranie miałem przemoczone. Podszedłem do łóżka, przygryzając zębami dolną wargę. Był taki spokojny, zupełnie jakby spał i miał się zaraz obudzić i gdyby nie rurka wystająca z jego ust, uwierzyłbym w to. Monitor obok zapisywał pracę jego serca, pikając co jakiś czas. Usiadłem na wolnym krześle, drążąc dłonią dotykając jego ręki.

            - Przepraszam – wyszeptałem, nie odrywając wzroku od jego twarzy. Nie wiem czy usłyszał. Nie wiem, czy wybaczył. Nie wiem nawet czy kiedykolwiek się obudzi, ale mimo to chciałem go przeprosić. Za wszystko. Za to co zrobiłem, za to jaki byłem. Nawet za to, że go kocham. Po prostu przepraszam. Tak bardzo przepraszam, Jjongie…

 

            16 września 2012, niedziela

            Martwią się o mnie. Codziennie pytając co się naprawdę stało, ale ja milczę. Nie chcę do tego wracać. Opowiadać każdą scenę z tamtego dnia i pozwolić, aby wspomnienia ożyły. Powinni dać mi spokój. Zostawić samego, zwiniętego w kłębek w czekoladowej pościeli, tak jak teraz. Nie mam siły. Na nic. Nawet na to, aby opowiedzieć wszystko zeszytowi. Może powinienem dać ci jakieś imię, hmm? Może… Kolejne łzy. One nigdy nie przestaną płynąć. Nie, jeśli twoje serce przeszywa ból i palące poczucie winy. Mam dość. Może zasnę, a kiedy jutro się obudzę to, to wszystko zniknie. Zawsze można mieć nadzieję, nie sądzisz?

 

            17 września 2012, poniedziałek

            Każą mi jeść. Mama przynosi do pokoju posiłki i wręcz błaga, abym coś ruszył. Nie mam apetytu. Od razu ogarniają mnie mdłości, kiedy zerkam na jedzenie. W żołądku mam jedną wielką gulę. Chcę jedynie przestać czuć. Stać się kamieniem, szarym i zimnym bez jakichkolwiek odruchów. Dzisiejsze niebo jest naprawdę piękne. Całe błękitne. Takie jak lubi Jjong. Wtedy też była ładna pogoda. Na nieboskłonie świeciło słońce, szkoda tylko, że w naszych sercach zagościły chmury.

 

            18 września 2012, wtorek

            Chciałem poczytać i wziąłem jedną z książek, jakie leżały w mojej szufladzie. Otworzyłem pierwszą stronę i po chwili zastanowienia chciałem sprawdzić ile ma stron. Znalazłem zdjęcie. Moje i jego. Fala bólu przeszła przez moje serce, kiedy zobaczyłem ten jego przywodzący na myśl dinozaura uśmiech. Wracaliśmy wtedy z miasta, a Jinki kupił sobie nowy aparat. Naszą dwójkę obrał sobie za obiekt do fotografowania. Jak tylko zobaczyłem, że hyung chce nam zrobić zdjęcie, chciałem mu coś powiedzieć, a Jjong jedynie się uśmiechnął. Miał na sobie czarny T-Shirt  z nadrukowaną żółtą emotikoną i w tym samym kolorze kurtkę. Na nos założył śmieszne okulary ze wzorem w panterkę, które kupił sobie na jakimś straganie. Ja też miałem okulary, tyle, że całe czarne i szarą bluzę. Zamknąłem książkę, wsuwając z powrotem do środka zdjęcie. Tego dnia, w tamtym momencie, dokładnie kilka minut po zrobieniu zdjęcia, poznałem osobę, przez którą stało się to wszystko. Dopiero teraz wiem, że to poznanie jej to był błąd. Największy jaki kiedykolwiek popełniłem.

 

 

 

            19 września 2012, środa

            Nie mogę już wytrzymać. Nie daję rady. Znowu do niego poszedłem. Ponownie oglądałem pogrążoną w śpiączce twarz, pozwalając łzom płynąć po moich policzkach. Znalazł mnie Jinki, chciał pogadać, ale ja nie dałem mu do tego możliwości. Wybiegłem z sali i wróciłem do domu, aby móc wszystko zapisać na kartkach starego pamiętnika. Daj mi proszę chwilę, zanim to zrobię. Tylko chwilkę. Muszę się uspokoić, zebrać jakoś myśli. Wspomnienia bolą, a poczucie winy wyniszcza mnie od środka. Czuję się jak papieros, który powoli się wypala, zamieniając w kupkę popiołu. Kręcę głową. Myślę, że już mogę… mogę zacząć, więc słuchaj uważnie.

            W dniu kiedy zrobiono zdjęcie, o którym pisałem wczoraj, poznałem dziewczynę. Sulli. Ładna brunetka o cudownym uśmiechu. Wymieniliśmy się numerami. Ja i Jjong dość często pisaliśmy z innymi osobami. On sam ma w swoim telefonie numery do całego grona dziewczyn. Pomyślałem, że to nic złego, jeśli i ja zacznę, z którąś pisać. Więc zacząłem to robić. Dobrze nam się rozmawiało, naprawdę fajnie. Z czasem aż nazbyt dobrze. Spotkałem się z nią kilka razy. Pocałowała mnie. Podczas jednego ze spotkań pocałowała mnie, a ja się nie wściekłem. Spodobało mi się to. Dotyk jej ust, delikatny zapach. Podobało mi się to co z nią robiłem mimo, że kochałem Jonghyuna i oficjalnie z nim chodziłem. Nie przejmowałem się tym. W końcu to był tylko jeden pocałunek, ale później on zmienił się w kolejny i jeszcze jeden. Myślałem, że nigdy się nie dowie. Tydzień temu też tak myślałem i bez żadnej krępacji zacząłem się z nią całować na moście nad rzeką Han River. Nie spodziewałem się, że będzie tamtędy przechodzić, ale to zrobił , widząc nas. W jednej chwili nas rozdzielił, uderzając mnie pięścią w twarz. Do tej pory boli mnie szczęka i mam siniaka, ale nie to jest ważne. Liczy się to co stało się później. Zacząłem krzyczeć. On także. Padały kolejne słowa, coraz to ostrzejsze i bardziej bolesne. Rzucaliśmy nimi jak nożami, dźgając boleśnie nasze serca. W końcu wykrzyknąłem na całe gardło słowa, które nie były prawdziwe.   

            - A może nigdy cię nie kochałem?! Tak! Właśnie tak Jjong, nie kocham cię!

            Jakim byłem idiotą! Jak bardzo skończonym, pieprzonym draniem, mówiąc to w gniewie i robiąc to co zrobiłem! Uderzyłem go, popychając. Stał przy barierce. Moje popchnięcie go było zbyt gwałtowne i zanim się zorientowałem, przeleciał przez nią, wpadając do wody. Lodowaty strach ogarnął moje ciało. W jednej chwili zrozumiałem co zrobiłem. Szybko zacząłem biec do końca mostu i w dół rzeki. Jjong nie umie pływać. Nigdy się nie nauczył po tym jak w wieku pięciu lat wpadł zimą do stawu. Zrzuciłem buty, wchodząc do wody i zacząłem płynąć, aby go wyciągnąć. Modliłem się, aby nic mu się nie stało. Kiedy na brzegu robiłem mu sztuczne oddychanie, czekając na pogotowie, zrozumiałem, że mówiąc ostatnie słowa zanim wpadł do wody, kłamałem. Kochałem go. Całym sercem. Kochałem całym sobą. Nadal kocham, ale przez własną głupotę wszystko zaprzepaściłem. To moja wina. Wszystko jest moją winą. Wypadek, to w jakim jest teraz stanie, to, że pozwoliłem Sulli na pocałunek i ciągnąłem to dalej. Moja wina… Kolejna łza spływa mi po policzku. Mam nadzieję, że Jjong kiedyś się obudzi i mi wybaczy. Mam nadzieję, że… To mnie wyniszcza. Naprawdę nie mam już siły. Nawet oddychanie boli, każdy ruch, każda myśl. Wszystko tak cholernie mocno boli. Rozsypuję się na kawałki, spalam na popiół. Może będę mieć odrobinę szczęścia i wiatr poniesie drobinki jakie ze mnie zostaną prosto do niego? Dzięki temu będzie mógł mnie usłyszeć. Trzy krótkie, ale prawdziwe słowa. Przepraszam i kocham. Może wybaczy i pewnego dnia znów będzie jak dawniej. Może… Cięgle jest jakieś może, tak jak nadzieja, która w dość nikły sposób pozwala mi jeszcze funkcjonować, powstrzymując przed upadkiem i kompletnym stoczeniem się w otchłań bólu ...