Stranger cz.4

Ostatnia część "Stranger". Nie jestem z niej zadowolona. Kompletnie, bo uważam, że wyszła beznadziejnie, ale wam może się spodoba, więc zapraszam do czytania ;3
Całe opko dedykuję dwóm osobom: Kirke oppie i Lilyth noonie ;D

PARING: 2min
GATUNEK: romans, lekki angst
OSTRZEŻENIA: brak

Wykorzystałam tutaj fragment piosenki Adama Lamberta - Chokehold.

 

              Tym razem wybrałem się do niego wcześniej niż zawsze. Chciałem jak najszybciej wtulić się w jego ramiona, wdychając odurzający zapach i po prostu słyszeć jak mówi, że mnie kocha. Takie ciche pragnienie zakochanego serca. Uśmiechałem się. Przez całą drogę usta miałem wygięte do góry, czując przepełniającą mnie radość. Kto by pomyślał, że nieznajomy z baru, który tylko mnie fascynował nagle stanie się kimś więcej. Miłością. Zaśmiałem się, kręcąc głową i poprawiłem swoją czarną kurtkę. Życie naprawdę potrafiło zaskakiwać. Wszedłem do dobrze mi znanej kamienicy, wspinając się po schodach. W końcu stanąłem pod drzwiami jego mieszkania, pukając i czekałem. Uśmiech powoli zaczął schodzić mi z ust, kiedy czas mijał, a on nadal nie otwierał. Nacisnąłem na klamkę, ciągnąc ją w dół i z zaskoczeniem stwierdziłem, że drzwi są otwarte. Czyżby spał? Nie. Minho był czujny. Czasem, aż nazbyt i budził się od razu, kiedy słyszał jakiś dźwięk. Nie raz obserwowałem jak zrywał się z łóżka, cicho niczym kot, łapiąc za broń i podchodził do drzwi, aby stwierdzić, że to tylko sąsiad z góry, który chciał się o coś spytać. Zawsze zamykał drzwi. Pilnował, aby nikt niepożądany nie wchodził do jego mieszkania, więc, dlaczego teraz ich nie zamknął? Uchyliłem drzwi, wchodząc do środka i rozejrzałem się dookoła. Wszystko wyglądało jak zawsze, może poza faktem, że zniknęły gdzieś pudła z jego rzeczami. Poczułem jak ogarnia mnie panika.

                - Minho?! – zawołałem, wbiegając do drugiego pomieszczenia i łazienki, ale jego tam nie było.

                - Minho? – spytałem ponownie, rozglądając się po pustym mieszkaniu. Jego rzeczy zniknęły. Z resztą tak samo jak on sam. Opadłem na kolana, siadając na podłodze. Zostawił mnie? Ulotnił się zaraz po tym jak powiedział, że mnie kocha? Tak po prostu… odszedł? Podniosłem do góry głowę i spojrzałem na stół w kuchni. Stał na nim mój kubek, w którym zawsze piłem herbatę, będąc u niego. Podniosłem się na nogi i podszedłem do niego, widząc, że pod kubkiem coś leży. List. Szybko chwyciłem go w dłonie, otwierając i zacząłem czytać.

                Taemin,

                Kiedy zaczniesz czytać ten list, będę już daleko. W miejscu, w którym nikt mnie nie znajdzie. Przepraszam, że znikam tak nagle. Nigdy nie byłem dobry w pisaniu listów. Szczerze to nawet nie miałem do kogo ich pisać, więc… Przyjechałem do tego miasta, aby się przygotować. Mam zadanie do wykonania i potrzebowałem czasu, aby obmyślić kilka rzeczy. W takich sytuacjach chwilowe miłostki, spotkania na jedną noc to nic nowego. Miałem ich wiele. Zawsze. Więc kiedy zobaczyłem Cię w tym barze, jak obserwujesz mnie swoim pełnym zafascynowania wzrokiem, wiedziałem, że ponownie będę mógł umilać sobie noce u boku jakiejś piękności. W tym przypadku to konkretnie Ciebie, ale nie spodziewałem się, że ten chwilowy romans może zmienić się w coś więcej. Wczorajsza noc, a właściwie dzisiejszy poranek był dla mnie dość sporym zaskoczeniem, bo odkryłem, że jednak mam uczucia. To co Ci mówiłem, było prawdą. Jest nią. Kocham Cię, Taemin. Nie wiem jak to możliwe, nie wiem dlaczego akurat Ciebie, ale wiem, że jestem wstanie oddać za Ciebie własne życie. Pierwszego dnia zanim Cię pocałowałem, ostrzegłem, że nie jestem grzecznym chłopcem. Nigdy nim nie byłem. Moje życie jest pełne niebezpieczeństw. Żyję w świecie, o którym Ty mogłeś jedynie przeczytać w książkach albo obejrzeć w filmach. W świecie, który rządzi się własnymi zasadami, często okrutnymi i miłość nie jest tutaj mile widziana. Pytałeś mnie kilka razy kim jestem, co robię, a ja milczałem. Nie kłamałem, mówiąc, że to dla Twojego bezpieczeństwa. Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego jak wielkim zagrożeniem jest wiedza o mnie. Przebywanie przy mnie. Kochanie mnie i fakt, że ja kocham Ciebie. O tym, że będę musiał zniknąć, wiedziałem już od dawna. Rozpłynąć się jak we mgle, nie pozostawiając po sobie nic, co mogłoby naprowadzić na mnie jakikolwiek trop. Są ludzie, którzy chcą mnie zabić, zniszczyć. Niebezpieczni…  Zawsze odchodziłem z jednego miejsca do drugiego, wykonując powierzone mi zadania. Nigdy nie miałem wyrzutów sumienia i nigdy nie wracałem do wcześniej odwiedzonych miejsc, bo nie miałem po co. Jednak teraz… teraz mam po co. Znikam tylko na jakiś czas Taemin. Zakończę swoje zadania, wyprostuje kilka spraw i wrócę tutaj, do Ciebie. Mam nadzieję, że będziesz na mnie czekać. A jeśli nie, to… znajdę Cię i opowiem o sobie tak jak tego chciałeś. Jednak póki co to musze iść. Kocham Cię – pamiętaj o tym. Wrócę, obiecuję. Do zobaczenia.

                                                                                              Minho.

 

                Łzy spływały mi po policzku z każdym kolejnym przeczytanym zdaniem. Radość, którą czułem jeszcze kilka minut temu, gdzieś uleciała. W sercu czułem ból. Zostawił mnie. Tak po prostu mnie zostawił.

                „Baby, I can smell you on my clothes
            I try to stay composed
            But I feel the fever grow, grow”

                - Głupek! – krzyknąłem, opadając na kolana i zacząłem łkać, zakrywając dłonią swoje usta. Do mojej głowy zaczęły napływać obrazy z nim w roli głównej. Chwile, które razem spędziliśmy. Mogłem poczuć na swojej skórze jego dotyk. Tak dobrze go zapamiętałem. Przymknąłem powieki, pozwalając, aby słone krople spływały po moich policzkach i skapywały na ubrania. Czułem jego zapach. Ten sam, który mamił mi zmysły, pozbawiając racjonalnego myślenia. Ogarnęło mnie gorąco. Zacisnąłem dłonie, wyobrażając sobie, że wplątuję palce w jego włosy. Ich miękką strukturę. Pod powiekami odtwarzałem sobie jego obraz. Wysoką sylwetkę, umięśnione ramiona, długie nogi. Czarne jak noc oczy, pełne usta, prosty nos. Czarne, krótkie włosy. Do tego ciemne ubranie. Uśmiechnąłem się, bo wyglądał niemal jak żywy. Otworzyłem oczy i nagle zniknął. Cały jego obraz rozmył się we łzach. Ogarnęła mnie tęsknota. Nigdy nie sądziłem, że brak widoku i dotyku kogokolwiek w moim życiu, może doprowadzić mnie niemal do histerii. Zacząłem się dusić łzami, których było coraz więcej i więcej. Tak samo jak bólu i uczucia pustki, które czułem w sercu.

                „Oh, without your touch I suffocate
            Cold asphyxiate”

                Zerwałem się na równe nogi, wybiegając z mieszkania. W ręku cały czas ściskałem jego list. Biegłem. Najpierw po schodach, a później przez brudne uliczki, aż do zaułku, w którym znajdował się bar. Miejsce, w którym spotkałem go po raz pierwszy i się z nim całowałem. To, w którym wszystko się zaczęło. Wpadłem do środka, a ludzie, którzy w nim siedzieli od razu zwrócili na mnie swoje spojrzenia. Tym razem nie poruszałem się powoli i zgrabnie, rozpalając ich zmysły, jak to robiłem jeszcze dwa miesiące temu. Nie rzucałem kokietujących spojrzeń. Nie byłem pewny siebie. W moich oczach czaiła się panika, a w sercu rozpacz. Zacząłem rozglądać się po zadymionym i ciemnym pomieszczeniu, szukając znajomej postaci, ale nigdzie go nie było. Nie czułem też jego przeszywającego i wywołującego dreszcze wzroku, którym zawsze mnie śledził.

                - Przepraszam, ale czy wszystko w porządku? – usłyszałem kobiecy głos. Odwróciłem się i zobaczyłem jedną z kelnerek. Wyglądała na zmartwioną i zaskoczoną moim zachowaniem. Chciałem zapytać o niego. Pragnąłem, aby powiedziała mi, że on tutaj jest i czeka jak zawsze, aż usiądę przy swoim zwyczajowym stoliku, ale wiedziałem, że tak nie jest. Serce mi to podpowiadało.

                - Nie – odpowiedziałem jej tylko, odwracając się i wyszedłem z baru zrezygnowanym krokiem. Nic nie było w porządku. Nic nie było tak jak trzeba, bo on po prostu zniknął. Tak jak pisał, rozpłynął się we mgle. Mylił się jednak co do jednej rzeczy. Tym razem pozostawił coś po sobie. Masę wspomnień, które torturowały mnie od środka, pogłębiając ból w sercu. Palące wspomnienia dotyków i pocałunków. Przeszywającą na wskroś pustkę i tęsknotę. Pozostawił mnie. Zwykłego chłopaka, który miał pecha zakochać się w tajemniczym nieznajomym. Zaśmiałem się. Minho nadal pozostał zagadką. Nadal nie umiałem go rozgryźć i nic o nim nie wiedziałem.

                - Jesteś idiotą, Minho! – krzyknąłem, uderzając pięścią w ścianę. W miejscu, w którym pierwszy raz mnie pocałował.

                - Największym idiotą, jakiego kiedykolwiek spotkałem – dodałem, uderzając po raz kolejny. Poczułem ból w dłoni. Widziałem jak zaczyna po niej ściekać krew, tak samo jak z mojego zranionego serca.

                - Idiotą – szepnąłem, odsuwając się od ściany. Zerknąłem na pogięty list. Ponownie zacząłem go czytać, a słowa, które zapisał na kartce, wypalały piętno na mojej duszy. Zacząłem iść. Chwiejnym, pozbawionym płynności krokiem, potykając się o własne stopy. Już nie płakałem. Może dlatego, że nie miałem na to siły? Nie wiem. Po prostu szedłem, spoglądając w ciemne niebo usłane pojedynczymi gwiazdami. Odległymi  tak jak on. Wziąłem głęboki wdech, przymykając oczy. Powinienem na niego czekać? Jak długo? Co jeśli w ogóle nie wróci? „Obiecał” – pomyślałem. Obiecał, ale czy mogłem wierzyć w słowa w sumie nieznajomego mi człowieka? „Ja też cię kocham, Taemin. Ja też cię kocham” – jego cichy szept przeleciał przez moją głowę, dając odpowiedź.  

                - Będę czekać, więc lepiej, abyś wrócił – powiedziałem głośno, otwierając oczy , aby ponownie spojrzeć w niebo. I nagle ogarnęła mnie pewność, że dotrzyma słowa. Wróci i wtedy przestanie być tajemniczym nieznajomym. Przestanie być tylko Minho.