Rozdział 2 ("The story about love that changed everything")

Cieszę się, że wam się podoba wystrój ;3

Nastąpi tutaj nawiązanie do greckich bogów, ale nie doszukujcie się niczego z historii. Cały świat, w którym  dzieje się fabuła, wszystko to mój wymysł. Nie ma nawiązania do faktów rzeczywistych.

Wysoki brunet wybiegł z pałacu, wsiadając na swojego konia, którego przyprowadził stajenny i odjechał, oddalając się od swojego domu. Miasto, do którego zmierzał znajdowało się nieco bardziej w dole góry, oddalone od zamku o jakieś dwa kilometry. Wierzchowiec czystej krwi pędził przez drogę, niosąc swojego właściciela do wybranego celu. Minho najpierw chciał odwiedzić wyrocznię, aby poprosić ją o jakieś wskazówki. Boa była kobietą piękną i dość młodą, zawsze chcącą pomóc przyszłemu władcy, więc nie obawiał się zadawać jej pytań. Gdy tylko zbliżył się do miasta, usłyszał gwar ulicznych rozmów. Ludzie przekrzykiwali się, próbując coś sprzedać, nie zauważając nawet, że wśród nich właśnie pojawił się książę. Minho zatrzymał swojego wierzchowca i zsiadł z niego, poprawiając jedwabną koszulę, którą miał na sobie.

- Wasza wysokość – powiedział jeden z wieśniaków, widząc księcia i ukłonił się, okazując mu szacunek. Minho uśmiechnął się, kładąc dłoń na ramieniu mężczyzny i zmusił go, aby się wyprostował.

- Popilnuj proszę mojego konia, zanim nie wrócę – odezwał się, podając cugle mężczyźnie i pogłaskał wierzchowca po pysku.

- Tak jest, panie. Będzie bezpieczny w moich rękach.

- W to nie wątpię. Zapłacę ci jak wrócę.

Minho ruszył powoli przez tłum, kierując się do miejsca, w którym zamieszkiwała wyrocznia. Przedzierał się przez ludzi, czasem o kogoś zahaczając, ale się tym nie przejmował. Kilka osób rozpoznało go i ukłoniło się z szerokim uśmiechem. Minho widział w ich oczach ciche pytania o przyszłość miasta. Wiedział, że się martwią. Interesowali się tym, czy wybraniec został już odnaleziony. Był ich przyszłością, jedyną nadzieją. Tak samo jak młody książę. Kiedy znalazł się dość blisko mieszkania wyroczni, wpadła na niego młoda dziewczyna, potykając się i uderzyła głową o jego pierś. Minho automatycznie złapał ją pod ramieniem i w talii, aby nie upadła i spojrzał w dół ze zmartwieniem.

- Nic ci się nie stało? – spytał, próbując dostrzec twarz dziewczyny. W końcu uniosła ją do góry i Minho poczuł jakby czas się zatrzymał. Widział ogromne, ciemnobrązowe oczy, w których niemal utonął. Kobieta była piękna. Ładniejsza niż, którakolwiek z kapłanek, z którymi miał dotąd styczność. Delikatne rysy twarzy, mały, lekko zadarty nosek; pełne, malinowe wargi, teraz nieco rozchylone i te oczy. Niczym płynna czekolada, pełne iskier, okolone wachlarzem długi rzęs.

- Nic mi nie jest – odpowiedziała, a Minho poczuł jak przechodzi go dreszcz na dźwięk jej głosu. Pomógł jej stanąć prosto i obserwował jak poprawia swoją błękitną suknię, a później długie, sięgające ramion miedziane włosy.

- Cieszę się – wydusił z siebie z uśmiechem, a kobieta jakby znieruchomiała, ponownie patrząc na niego. Jej oczy stały się ogromne, kiedy odkryła kto jej pomógł.

- Książę Minho! Och, przepraszam wasza wysokość za swoją niezdarność! – powiedziała pośpiesznie, kłaniając się i pochylając głowę do dołu, aby nie utrzymywać zbyt długiego kontaktu wzrokowego z kimś tak wyżej urodzonym jak przyszły następca tronu. Minho automatycznie złapał ją palcem za brodę, unosząc do góry jej twarz.

- Nie musisz przepraszać. To zaszczyt uratować przed upadkiem kogoś tak pięknego jak ty.

Obserwował jak policzki dziewczyny czerwienieją na ten komplement i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Jesteś jedną z kapłanek? – spytał. Dziewczyna pokręciła przecząco głową, wyjaśniając:

- Muszę zajmować się starą matką.

- Rozumiem. Szkoda, bo ktoś tak piękny powinien należeć do szeregu kapłanek.

- Dziękuję panie, ale obawiam się, że już muszę iść.

- Oczywiście.

Kobieta ukłoniła się przed nim po raz ostatni i ruszyła przed siebie, znikając w tłumie. Minho uśmiechnął się pod nosem, idąc w swoją stronę. Po kilku minutach wchodził do ogromnego domu, wyłożonego marmurem, gdzie mieszkała Boa. Jego kroki odbijały się echem od idealnie wypolerowanej podłogi, kiedy kroczył pewnie korytarzem. W końcu zatrzymał się przed mahoniowymi drzwiami i zapukał w nie dwa razy. Nie musiał nawet zbyt długo czekać, jak zostały przed nim otwarte i ujrzał młodą dziewczynę, która służyła wyroczni.

- Wasza wysokość, proszę wejść. Czeka na ciebie – powiedziała dziewczyna, kłaniając się nisko. Minho poczochrał ją po rudych włosach i wszedł do pomieszczenia. Nie było ono zbyt wielkie. Jego komnata była o wiele większa, ale nie to było ważne, a kobieta, która siedziała na wygodnej leżance, w długiej, białej sukni, która idealnie okrywała jej smukłe ciało. Boa patrzyła na niego zamglonym wzrokiem, a jej kruczoczarne włosy spływały falą po szczupłych ramionach.

- Ach, młody książę. Spodziewałam się ciebie dzisiaj – odezwała się, a jej głos był niczym śpiew słowika. Delikatny i piękny jak ona sama. – I wiem też o co chcesz mnie zapytać.

- Boa – Minho pochylił delikatnie głowę w geście przywitania i okazania szacunku kobiecie, która ze wszystkich mieszkańców w królestwie była najbliżej bogów. Wyrocznia uśmiechnęła się, wstając ze swojego miejsca i podeszła do księcia, kładąc swoją małą dłoń na szerokim barku mężczyzny.

- No dalej, książę. Pytaj – wyszeptała, przesuwając dłonią po jego ramieniu.

- Jonghyun wrócił dzisiaj z wyprawy i niestety nie udało mu się go znaleźć.

Boa zaśmiała się dźwięcznie, zupełnie nie zaskoczona odpowiedzą księcia.

- Mówiłam, że ta wyprawa na nic wam się zda. On jest tutaj, książę. W tym mieście, bliżej niż ci się wydaje.

- Gdzie dokładnie? Proszę, nie możesz mi powiedzieć nic więcej? – Minho niemal ją błagał, dopiero teraz odkrywając jak wielką odczuwał desperację. Kobieta przeniosła swoją dłoń na policzek wyższego mężczyzny, gładząc go delikatnie opuszkami palców. Patrzyła na niego zamglonym wzrokiem, a kąciki ust wygięła w ledwo widocznym uśmieszku.

- Dobrze wiesz, że nie mogę ci zbyt dużo powiedzieć, nawet gdybym chciała. Nie wiem gdzie jest dokładnie, ale jestem pewna, że niedaleko.

- Proszę, chociaż o małą wskazówkę. Tylko tyle.

Boa odsunęła się od niego, kierując w stronę okrągłej misy z wodą, stojącej w głębi pomieszczenia. Minho obserwował ją uważnie, zastanawiając się jak to możliwe, że kobieta niemal płynęła po posadce, a jej kroki były tak lekkie, że nie wydawały żadnych dźwięków.

- Słuchaj swojego ciała, książę. Żaden z twoich ludzi go nie odnajdzie, bo nie może go wyczuć. Tylko ty. Między tobą, a nim istnieje więź. Pożądanie, namiętność. Wasze ciała przyciągają się niczym magnezy. Słuchaj swojego ciała – powiedziała, zanurzając dłoń w wodzie i zaczęła nią w niej wodzić, tworząc fale.

- Odnajdę go? – spytał Minho, chcąc znać odpowiedź na to jedno pytanie. Czy w ogóle istniała szansa, aby go odnalazł? Czy zdąży? A może zawiedzie i jego ludzie umrą, a on wraz z nimi?

- Tego nie wiem. Wszystko zależy od ciebie książę i od tego jak postąpisz. Mimo, że jestem wyrocznią, nie znam pełnej przyszłość. Nawet sami bogowie jej nie znają, bo ta ciągle się zmienia. Każda decyzja, gest wpływa na wydarzenia, które nastąpią. To ludzie są panami swojego losu. Ty sam książę, kreujesz swoją przyszłość.

Minho stał przez chwilę w miejscu, przetwarzając w głowie słowa wyroczni. On sam był kreatorem swojej przyszłości. Zmarszczył brwi. Teraz martwił się jeszcze bardziej, niż wcześniej, bo nie tylko jego przyszłość spoczywała na jego barkach, ale i ludzi żyjących w królestwie. Każda jego decyzja wpływała na ich życie.

- Dziękuję – wyszeptał, pochylając głowę, a Boa jedynie uśmiechnęła się do niego, powtarzając:

- Słuchaj swojego ciała, książę i przekaż sir Jonghyunowi, że to co zostawił, wróci do niego i to dość szybko.    

Mężczyzna skinął głową, kierując się do wyjścia i już po chwili jego kroki ponownie odbijały się echem od marmurowej podłogi. Wyszedł na zewnątrz, przystając na chwilę i rozejrzał się. Ludzie przechadzali się ulicami miasta, rozmawiali, śmiali się. Wydawali się być szczęśliwymi, ale Minho wiedział, że w głębi serca czuli obawę. Był za nich odpowiedzialny. Za każdą kobietę, mężczyznę i dziecko, które żyło w tym królestwie. Dlatego postanowił posłuchać rady wyroczni i wsłuchać się w swoje ciało, mając nadzieję, że już niedługo odnajdzie wybrańca i zapewni swojemu ludowi bezpieczną przyszłość.