Rozdział 1 ("The story about love that changed everything")

Chciałam powiedzieć, że nie będzie to do końca bajka, mimo że tak może się wydawać patrząc na prolog. Owszem wystąpią tutaj elementy bajki - mam na myśli początkowy zapis, ale nic poza tym ;D

Nastąpi tutaj nawiązanie do greckich bogów, ale nie doszukujcie się niczego z historii. Cały świat, w którym dzieje się fabuła, wszystko to mój wymysł. Nie ma nawiązania do faktów rzeczywistych.

 Kiedy Zeus stworzył ludzi zauważył, że tworzą oni duże grupy i zasiedlają wybrane tereny. Między nimi raz ciągle wybuchały wojny o teren i władzę. Władca piorunów doszedł więc do wniosku, że powinien coś z tym zrobić. Podzielił więc kontynenty na Ziemi, tworząc kilka oddzielnych królestw, w których mogli żyć ludzie. Postanowił też wyznaczyć im królów – ludzi, którzy mogliby sprawować  władzę w każdym z wybranych królestw, dbać o swój lud i móc kontaktować się z bogami. Chciał, aby męska siła każdego z królów była wystarczająco duża, żeby mógł zapanować nad tak liczną grupą ludzi. Oczywiście mógł wyznaczyć na dane miejsce kogoś z półbogów, ale doszedł do wniosku, że to człowiek powinien władać nad innymi ludźmi. Zorganizował więc turnieje. Po jednym w każdym królestwie, gdzie kilku mężczyzn musiało stoczyć ze sobą walkę, a najlepszy z nich zmierzyć się z bestią. Ten, który wychodził zwycięsko z ostatniej bitwy, zostawał mianowany władcą danego terenu, rozpoczynając dynastię swojego rodu. Zeus wiedział jednak, że ludzie potrafią być chciwi i lubują się w intrygach, a dla władzy są zdolni zrobić wszystko. Dlatego, aby mieć pewność, że tylko chłopcy z wybranej przez niego dynastii będą władać na danym terenie, a każdy kolejny król będzie równie silny jak pierwszy władca, postanowił stworzyć kilka zasad. Pierwsza z nich głosiła, że władcą może być tylko chłopak zrodzony z dwóch mężczyzn. Naznaczył więc każdego zwycięscę turniejów znakiem słońca, które zdobiło jego skórę, dając mu tym samym zdolność zapłodnienia osobnika tej samej płci. Jednak to nie wszystko. Zeus poprosił swoją małżonkę – Herę, aby wyznaczyła wśród ludu chłopaka, który będzie zdolny do poczęcia i urodzenia dziecka. Hera wybrała więc z każdego królestwa po jednym młodym chłopcu, którego naznaczyła znakiem księżyca, czyniąc go wybrańcem.  I tak jak księżyc był cichym kochankiem słońca, tak wybraniec stawał się kochankiem króla. Chłopcy ci byli piękni, często o dość kobiecej urodzie i delikatnej budowie ciała, skórze aksamitnej niczym płatki róży. Kiedy pierwszy wybraniec począł dziecko – chłopca, który miał władać królestwem, zawsze przy porodzie oddawał swoje życie dla przyszłego następcy tronu. Każdy kolejny książę rodził się ze znakiem słońca, co było dowodem na to, że jako jedyny miał prawo do dziedziczenia tronu. Zeus jednak stworzył też kolejne zasady. Ustanowił, że każdy książę będzie w stanie zapłodnić wybrańca tylko i wyłącznie przed ukończeniem dwudziestego piątego roku życia. Wraz z rozpoczęciem dwudziestych szóstych urodzin ta zdolność znikała i nie mógł już spłodzić kolejnego następcy, co było zagładą dla danego królestwa. Hera słysząc o tym, postanowiła pomóc ludziom i wybrała najpiękniejsze kobiety w każdym królestwie, czyniąc je swoimi kapłankami. Miały one za zadanie wziąć pod swoją opiekę każdego chłopca ze znakiem księżyca i wychowywać  go u boku księcia, aż do jego siedemnastych urodzin, kiedy to mógł przystąpić do spełnienia swojego obowiązku. Z pośród nich wybierano także jedną dziewczynę, która miała poślubić nowego władcę i wychowywać nowo narodzonego dziedzica oraz być królową dla całego ludu. Każda kobieta, która urodziła wybrańca, oddawała go pod opiekę kapłanek, pomagając księciu wypełnić swój obowiązek. Zeus stworzył też trzecią zasadę. Każdy kolejny książę czuł pociąg seksualny wyłącznie do jednego mężczyzny – wybrańca. Inni byli mu kompletnie obojętni, poza kobietami. Między wybrańcem i księciem nie było uczucia. Tutaj nie istniała miłość, a jedynie pożądanie, potrzebne do stworzenia nowego życia. Ostatnią zasadą ustanowioną przez władcę pioruna, była zasada dziedziczenia. Głosiła ona, że obecny władca rządził tylko do momentu, kiedy jego syn spełniał swój obowiązek i na świat przychodził nowy następca. Wtedy na tron wstępował obecny książę i sprawował władzę, aż do momentu narodzin swojego wnuka. Tak było od zawsze. Mijały lata, później stulecia i na Ziemi w każdym królestwie rządziła wyznaczona przez Zeusa dynastia. Każdy władca spełniał swój obowiązek, dzięki czemu ludzie nie musieli się martwić o to, że ich państwo przestanie istnieć, a oni sami umrą z głodu.

W jednym z królestw władzę sprawowała dynastia Choi. Każdy kolejny władca rządził przez równo dwadzieścia lat, kiedy to następował czas na zmianę króla. I tak było od zawsze. Żadnych komplikacji, ani większych problemów. Nasza historia zaczyna się w momencie kiedy władzę sprawuje król Siwon. Ma on dwóch synów. Prawowitego następcę ze znakiem słońca na ciele – Minho oraz Junho - drugiego syna poczętego ze swoją małżonką Krystal. I wszystko było by dobrze, gdyby nie fakt, że obecny książę skończył właśnie dwadzieścia dwa lata, a przeznaczony mu wybraniec nadal nie został odnaleziony, przez co nad całym królestwem zawisła groźba zagłady…

 Minho siedział właśnie na jednym z foteli w swojej komnacie, patrząc zmartwionym wzrokiem w okno. Widział za nim dziedziniec przed zamkiem i przechodzących przez  niego ludzi. Książę zmierzwił dłonią swoje kruczoczarne włosy w geście irytacji i westchnął głośno. Dwa dni temu skończył dwadzieścia dwa lata i według tradycji powinien sprawować władzę już od dwóch lat. Zawsze tak było. Zarówno jego ojciec, jak i dziadek oraz pradziadek i można by tak wymieniać w nieskończoność, zostawali ojcami w wieku dwudziestu lat i wstępowali na tron. Każdy poprzedni władca, tylko nie on.

- Gdzie jesteś? – spytał, ale odpowiedziała mu tylko cisza. Książę zwrócił swoje czarne jak noc oczy na drzwi do pokoju, które ktoś otwierał. Po chwili zobaczył w nich swojego młodszego brata – Junho, który wszedł do środka pewnym krokiem.

- Witaj braciszku, jak ci mija dzień? – spytał, uśmiechając się od ucha do ucha. Minho jedynie odburknął coś  pod nosem, ponownie przenosząc spojrzenie na okno.

- Nie masz zamiaru mi odpowiedzieć? – odezwał się młodszy książę, podchodząc do jednego z foteli, stojącego naprzeciwko tego, w którym siedział Minho i zajął go, rozsiadając się wygodnie.

- Dobrze wiesz jak mi mija dzień, więc po co pytasz? – odpowiedział po dłuższej chwili milczenia starszy z mężczyzn, ponownie patrząc na swojego brata.

- Nadal go nie znaleźli, co?

 - Dokładnie.

- Myślisz, że będziesz w stanie spełnić swój obowiązek, czy jednak nasze królestwo przestanie istnieć?

 Minho wyprostował się, czując jak ogarnia go złość. W głosie swojego brata słyszał  nonszalancję, jakby ten zupełnie nie dbał o fakt, że jego lud może zginąć.

- Wyglądasz jakbyś kompletnie się tym nie przejmował – wycedził przez zęby starszy z nich. Junho spojrzał na brata, wzruszając ramionami.

- A może on się w ogóle nie urodził. Może to jakaś zmiana przeznaczenia albo coś.

- Nie. Wyrocznia mówiła, że on gdzieś tutaj jest, ale zbyt dobrze się ukrywa.

- I nie może powiedzieć, gdzie dokładnie?

- Gdyby mogła, nie siedziałbym tutaj jak kołek, czekając na wiadomość od Jonghyuna.

- Jak myślisz czyja to wina?

Zapadła cisza, przerywana jedynie ich oddechami. Kogo to była wina? Oczywiście, że kobiety, która miała odwagę złamać jedno ze świętych praw i zamiast oddać dziecko na wychowanie kapłankom, ukryła je, aby nikt z nich go nie odnalazł. Minho podejrzewał, że kobieta nawet nie zdawała sobie sprawy z tego jak wielkie podjęła ryzyko. Przecież tutaj chodziło także o jej przyszłość. O życie każdego w królestwie.

- Dobrze wiesz, czyja to wina – odpowiedział, przerywając nieco już niezręczną ciszę. Junho pokiwał głową, sprawiając, że kasztanowe włosy ułożyły się na jego głowie w coś w rodzaju hełmu.

- Czas powoli ucieka. Ojciec zaczyna się denerwować – mruknął młodszy z mężczyzn, przypominając sobie gniewne miny swojego ojca. Tym razem to Minho pokiwał głową, wracając do swoich rozmyślań. Junho miał rację. Czas powoli uciekał, działając na niekorzyść księcia, który niemal rozpaczliwie starał się odnaleźć chłopaka ze znakiem księżyca. Obecny władca denerwował się, zdając sobie sprawę z ryzyka, jakie wiązało się z brakiem wybrańca. Na barkach jego syna spoczywała zbyt wielka odpowiedzialność, aby mógł spać spokojnie.

Po pomieszczeniu rozległ się dźwięk pukania do drzwi. Minho skierował swój wzrok w stronę wejścia, mówiąc ciche „Wejść”. Drzwi się otworzyły i wyjrzała przez nie głowa jednej ze służących, która ukłoniła się nisko, okazując szacunek książętom.

- Wasza wysokość, sir Jonghyun wrócił właśnie z wyprawy i czeka w sali audiencyjnej – powiedziała dziewczyna, nie podnosząc wzroku na mężczyzn, siedzących w pomieszczeniu. Minho automatycznie zerwał się ze swojego miejsca i ruszył do drzwi, a później długim korytarzem i schodami na dół, aż do miejsca przebywania jednego z rycerzy i jego przyjaciela sir. Jonghyuna. W sali audiencyjnej znalazł się dość szybko, wkraczając do ogromnego pomieszczenia, na którego końcu stały cztery trony, a po bokach podłużne stoły i ławki.

- Jonghyun! – zawołał, gdy tylko zobaczył niskiego mężczyznę, siedzącego na jednej z ławek. Ten automatycznie wstał, widząc zbliżającego się Minho i ukłonił się.

 - Znalazłeś go? – spytał Minho, stając przed swoim przyjacielem. Jonghyun pokręcił przecząco głową, mówiąc ze smutną miną:

- Przykro mi wasza wysokość.

Książę usiadł na ławce, wzdychając ciężko. Ta wyprawa była jego nadzieją. Jonghyun zapuścił się o wiele dalej, niż wszyscy dotąd, szukając wybrańca na obrzeżach królestwa i nie wracał przez niemal rok.

- On musi gdzieś tutaj być – wymamrotał z goryczą Minho. Zacisnął pięści, uderzając z frustracją w stół. Nie miał czasu. Nie mógł sobie pozwolić na tak długie oczekiwania. Musiał go znaleźć.

- Szukaliśmy naprawdę wszędzie, ale nie ma po nim ani śladu. Sprawdzaliśmy każdego młodego chłopaka, jednak żaden z nich nie miał znaku księżyca – wyjaśnił Jonghyun. Minho spojrzał na niego, marszcząc brwi. Miał dość siedzenia w pałacu i czekania na jakiekolwiek wieści. Musiał sam wyruszyć na poszukiwania. Wstał, poprawiając swoją koszulę i się odezwał:

- Każ zaprząc mojego konia, a później możesz odpocząć. Sam zacznę go szukać.

- Tak jest, wasza wysokość.

Jonghyun skłonił się ponownie, patrząc jak Minho kieruje się do wyjścia, a później znika za ogromnymi drzwiami.