("Heart") Rozdział 28

Jak tylko się obudził, poczuł, że jego klatka piersiowa, to jeden wielki ból. Jęknął przeciągle, krzywiąc się i otworzył powoli oczy. Słyszał pikanie kardiomonitora. Tak cholernie znajomy, ale i irytujący dźwięk. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Średniej wielkości sala, utrzymana w kremowo – białych kolorach. Leżał na wygodnym, szpitalnym łóżku, podłączony do kilku aparatur i kroplówki. Obok niego skórzany fotel, a dalej dwie kanapy i stolik. Sala dla VIPów. Westchnął cicho. Co się właściwie stało? Uniósł do góry dłoń, przykładając ją do piersi. Czuł jak serce mu bije i odetchnął z ulgą. Pamiętał jak przez pewien czas nie czuł bicia swojego serca, bo podłączyli mu sztuczne komory sercowe. To było takie dziwne i teraz naprawdę cieszył się, że mógł poczuć, zdawało by się, że normalne dla każdego bicie serca.

- Co ja tutaj robię? – wychrypiał, nadal krzywiąc się na ból. Taemin wytężył swój umysł i przypomniał sobie rozmowę z Onew, wcześniejsze  picie, a później fakt, że poczuł się źle. Zrobiło mu się niedobrze, kiedy przed jego oczami pojawił się obraz krwi, którą wymiotował. Zadrżał lekko, czując strach, ten sam, który czuł, zanim stracił przytomność. „Operowali mnie?” – spytał w myślach. Ból jaki odczuwał sugerował mu, że nie tylko go operowali, ale i rozcinali.

- Taeminnie! – usłyszał głos swojej rodzicielki i spojrzał w stronę drzwi. Pani Lee podbiegła do niego i złapała za rękę, mając łzy w oczach.

- Umma? Co się stało? – spytał, czując jak coś ściska go w środku na widok łez swojej matki. Miał nadzieje, że po przeszczepie nigdy więcej ich nie zobaczy. Szczególnie leżąc w szpitalu.

- Jeden ze szwów przy aorcie puścił. Omal nie udusiłeś się własną krwią.

Taemin wytrzeszczył oczy, patrząc na panią Lee. Jak to jeden ze szwów puścił? To w ogóle możliwe?!

- Jak to puścił? – zadał kolejne pytanie.

- Za dużo emocji i nerwów. Krew szybciej zaczęła przepływać, bo i ciśnienie wzrasta. Lekarz ci mówił, że masz się oszczędzać – w głosie kobiety było słychać lekką reprymendę, ale i troskę. Taemin westchnął i przymknął powieki. Tego się nie spodziewał.

- Przepraszam – wyszeptał cicho. Kobieta ścisnęła jego rękę, a później pogłaskała po policzku.

- Najważniejsze, że już nic ci nie jest – odpowiedziała z czułością. Chłopak spojrzał na swoją matkę, nie wiedząc co miałby teraz powiedzieć. Było mu cholernie głupio. Sam się naraził, wszystkie te nerwy i jeszcze alkohol. Mógł się bardziej kontrolować.

- Gdzie jest appa i hyung? – spytał.

- Appa przyjedzie do ciebie rano, bo wcześniej nie mógł wrócić z podróży, a Jinki pojechał do domu. Wpadnie do ciebie później.

- Powiedz mu, aby zrobił to jutro. Pewnie się wystraszył.

Kobieta pokiwała głową, głaszcząc syna po głowie. Wiedziała, że Taemin jest nieźle obolały.

- Pójdę po pielęgniarkę, aby dala ci coś na ból i spróbuj się przespać. Już jest późno – wstała z fotelu.

- Umma…

- Tak, skarbie?

- Wróć do domu i też odpocznij. Nic mi nie będzie, jak zostanę sam.

- Poczekam, aż zaśniesz.

- Umma?

Pani Lee rzuciła mu pytające spojrzenie, stojąc już przy drzwiach.

- Kocham cię – dokończył.

- Ja ciebie też, Taeminnie – kobieta uśmiechnęła się lekko  i wyszła, a chłopak zamknął oczy, wzdychając cicho i wsłuchując się w ciszę, zasnął.

Minho siedział w swoim mieszkaniu wychylając kieliszek za kieliszkiem. Nie wiedział co miałby zrobić, czy w ogóle myśleć. Czuł się… dziwnie. Dokładnie tak. Słowo „dziwne” było idealnym określenie dla jego emocji, a raczej ich mieszanki. Kiedy w końcu pozbierał się ze szpitalnej podłogi, poczuł, że musi się napić. To było dla niego za dużo. Zbyt wiele jak na jeden dzień. Najpierw zmartwienie stanem Tae, później wiadomość, o tym, że ma serce Taeyeon i na końcu, że z nim spał. Pieprzył się z Taeminem!

- Kurwa – przeklął pod nosem i wychylił kolejny kieliszek.

- Jesteś pieprzonym draniem, Choi – mruknął, patrząc w ciemność jaka panowała za oknem. Tak też się czuł. Jak ostatni sukinsyn, bo pieprzył się ze swoim przyjacielem, później nic nie pamiętał i mało tego… podobał mu się ten fakt. A raczej resztki wspomnień, jakie pojawiały się w jego głowie. Myślał, że to sen, a okazało się, że jednak pieprzona rzeczywistość.

- Cholera – ponownie zaklął i zajął się zakupionym  wcześniej alkoholem.

Onew wszedł powoli do sali, w której leżał Taemin i uśmiechnął się lekko, widząc, że młodszy nie śpi. Było już po jedenastej, ale mimo wszystko po takiej operacji sen był potrzebny.

- Hej, jak się czujesz? – spytał, zwracając na siebie uwagę brata. Taemin spojrzał w stronę drzwi i odwzajemnił uśmiech.

- Jak gówno, ale nieco naćpane – odpowiedział, na co starszy się zaśmiał. Mógł się spodziewać tego, że nafaszerują go lekami przeciwbólowymi.

- Przepraszam – powiedział Tae, spuszczając wzrok.

- Za co?

- Za wszystko. Zmartwienia, strach i że wtedy piłem. Nie mów o tym mamie, okej?

- Nie powiem, bo nie chcę jej martwić, ale fakt wystraszyłeś nas wszystkich – usiadł na fotelu przy łóżku brata i wbił w niego wzrok.

- Miałem nadzieję, że już więcej nie wrócę do szpitala z czymś tak poważnym. Szew puścił… kumasz to w ogóle?

- Zdarza się.

- Chyba tylko komuś z pechem jak mój.

- Przesadzasz Tae i mam nadzieję, że niedługo wrócisz do życia. Wolę jak się uśmiechasz.

Taemin parsknął cicho, ale też mimowolnie uśmiechnął, patrząc na brata.

- Od razu lepiej – Onew poklepał go po nodze. Po chwili coś sobie przypomniał, więc dodał:

- JongKey przesyłają pozdrowienia i mówili, że wpadną do ciebie później.

Młodszy kiwnął głową, czując jak coś go w środku ścisnęło na wieść, że tylko JongKey go pozdrawiają. Czy Minho w ogóle wiedział o tym co się stało? Ktoś mu powiedział?

- Wiem o czym myślisz Tae i ten drań nawet tutaj nie wejdzie – usłyszał głos Onew. Zamrugał kilka razy powiekami, patrząc na niego.

- Dlaczego?

- Bo ja mu na to nie pozwolę. Zapowiedziałem mu, aby się do ciebie nie zbliżał. Śliwa pod okiem powinna być dobrą siłą perswazji.

Minęła chwila zanim doszło do Taemina co powiedział jego hyung.

- Uderzyłeś go?! – niemal krzyknął, siadając gwałtownie i jęknął na ból. Onew położył ręce na jego ramionach, kładąc z powrotem na poduszki.

- Nie wstawaj i uspokój się, bo monitor zacznie szaleć.

- Nie powiedziałeś mu, prawda?

- Że cię pieprzył? Powiedziałem.

Taemin jęknął głośno, zamykając oczy i pacnął brata w rękę. Świetnie, po prostu świetnie. Minho miał nie pamiętać i nigdy się nie dowiedzieć, a teraz już było za późno.

Prowadzenie samochodu będąc na kacu, to niezbyt dobry pomysł, ale nie miał wyjścia. Nie chciał wydawać pieniędzy na taksówkę, a wcześniej spróbować jakoś ją złapać. Postanowił pojechać do rodziców Taeyeon i dokładnie ich wypytać, kto otrzymał jej serce. Chciał się po prostu upewnić, czy to naprawdę chodzi o nią. Dużo w nocy myślał, a pił jeszcze więcej, przez co teraz czuł się jak zombie, ale doszedł do kilku ważnych wniosków. Od pewnego czasu martwił się o Taemina, lubił jego towarzystwo. Mało tego, przy nim umiał się szczerze uśmiechać i zapomnieć o tragedii jaka go spotkała. Mógł spokojnie stwierdzić, że Taemin był dla niego kimś ważnym. Teraz dowiedział się, że Taemin coś do niego czuje i to nie zwykłą przyjaźń, a miłość, co tym bardziej nie dawało mu spokoju.

Minho wysiadł z samochodu, jak tylko zaparkował go pod rodzinnym domem Taeyeon i wziął głęboki wdech, idąc do drzwi. Zapukał kilka razy, czekając. Czuł jak ręce mu się pocą z nerwów. W końcu dawno tutaj nie był, a pytania jakie miał zamiar zadać pani Kim, wcale nie były zbyt łatwe do odpowiedzenia i przywoływały wiele wspomnień.

- Minho? – spytała niska kobieta i uśmiechnęła się ciepło. Wyglądała zupełnie jak jej córka, tylko starsza. Minho poczuł bolesne ukłucie w sercu na tę myśl i uśmiechnął się delikatnie.

- Dzień dobry pani Kim. Mógłbym wejść? Chciałbym porozmawiać – powiedział, a kobieta odsunęła się, wpuszczając go do środka i poprowadziła do niedużego saloniku. Zajął miejsce na kanapie, starając się nie rozglądać, bo każda z rzeczy znajdujących się w pomieszczeniu, przypominała mu o Taeyeon.

- Napijesz się czegoś?

- Nie, dziękuję. Chciałem tylko o coś spytać. Nie bardzo mogę zostać.

Pani Kim pokiwała głową i usiadła na kanapie obok, po czym spojrzała na swojego niedoszłego zięcia.

- Pytaj – powiedziała, zachęcając go ruchem ręki. Chłopak wziął głęboki wdech i w końcu z siebie wydusił:

- Chodzi o Taeyeon. Chciałbym wiedzieć, czy…

- Czy?

- Taeyonnie podpisała oświadczenie woli i chciałem wiedzieć, czy pobrano od niej jakieś organy?

Kobieta milczała przez chwilę, ale w końcu pokiwała twierdząco głową.

- Wie pani kto je dostał? – zadał kolejne pytanie.

- Wiem Minho, ale dlaczego chcesz to wiedzieć?

- Czuję, że powinienem o tym wiedzieć, to dlatego.

Ponownie zapadła między nimi cisza, a pani Kim rozważała w myślach, czy podać mu te informacje, czy nie. Zdecydowała, że nie poda jedynie nazwisk.

- Przeszczepiono jej serce i nerki. Nerki dostały dwie dziewczyny, nastolatki, mające jakieś siedemnaście, dwadzieścia lat. Natomiast serce dostał młody chłopak.

„Taemin” – pomyślał Minho. Uśmiechnął się delikatnie i wstał.

- Dziękuję pani Kim. Naprawdę musiałem to wiedzieć – powiedział.

- Minho, proszę, nie szukaj ich. Wiem, że cierpisz po śmierci mojej córeczki, ale nie szukaj ich.

Chłopak spojrzał na nią zaskoczony. Myślała, że spytał ją o to, bo chciał ich wszystkich znaleźć?

- Nie miałem takiego zamiaru, pani Kim – uspokoił kobietę, idąc do drzwi.

- Wpadnij do nas jeszcze razem z Jonghyunem i Kibimmiem. Na kawę.

- Przekażę im to i na pewno przyjdę. Jeszcze raz dziękuję.

- Jedź ostrożnie, Minho – kobieta pomachała mu, patrząc jak wsiada do samochodu i odjeżdża. Teraz zastanawiał się, co miałby zrobić? Skupił się na drodze, słuchając cicho muzyki i zanim się zorientował, odkrył, że zajechał na cmentarz. Zamrugał kilka razy powiekami, parkując.

- Czyli to tak – powiedział cicho i wysiadł z samochodu. Rozejrzał się dookoła. Kilka osób pochylało się nad grobami, modląc się, albo po prostu „rozmawiając” ze zmarłymi. Czuł zapach kwiatów, kiedy szedł powoli chodnikiem, mijając rzędy nagrobków. Czasami odczytywał imiona i wiek zmarłych, aby zająć jakoś myśli. W końcu zatrzymał się przed małym, białym nagrobkiem i spojrzał na czarnobiałe zdjęcie Taeyeon.

- Hej, skarbie – wyszeptał, kompletnie nie wiedząc co miałby powiedzieć. Wyciągnął dłoń z czułością przejeżdżając palcem po zdjęciu.

- Właśnie się dowiedziałem, że pewien chłopak, Taemin, tak ma na imię ma twoje serce. Do tego się we mnie zakochał i kompletnie nie wiem co mam robić. Nie mam pojęcia, jak… - przerwał, przymykając oczy. Przełknął z trudem ślinę, starając się jakoś powstrzymać wzbierające pod powiekami łzy.

- Tęsknie za tobą, Taeyeonnie. Naprawdę i czasami się zastanawiam… Chciałby, abyś była tutaj obok mnie. Wzięlibyśmy ślub, ale teraz… On ma twoje serce. Taemin, on… Naprawdę nie wiem co mam powiedzieć, albo zrobić. Lubię go. To wiem na pewno. Śmieję się przy nim, martwię się o niego, ale czy… Myślisz, że powinienem dać mu szansę? Powiedz mi Taeyeonie, myślisz, że powinienem spróbować na nowo pokochać?

Otworzył oczy, ponownie spoglądając na jej zdjęcie. Rzadko tutaj przychodził. Nie potrafił pogodzić się z jej śmiercią, a grób, tylko mu o tym przypominał. Zbyt mocno kochał, aby zapomnieć, jednak teraz… W tych okolicznościach, zastanawiał się, czy nie powinien spróbować? Taemin miał w sobie część jego Taeyeon. Kochał go, a więc może powinien dać mu szansę i spróbować odwzajemnić to uczucie? Byłby do tego zdolny? „Jeśli nie spróbujesz, nigdy się nie przekonasz” – usłyszał w głowie głos Taeyeon. Nie miał pojęcia, czy to tylko wspomnienie, a może jego zmarła narzeczona, do niego przemówiła, ale w pewien sposób znalazł odpowiedź.

- Dam mu szansę, Taeyeonnie. Spróbuję go pokochać i być szczęśliwy. Spróbuję – powiedział cicho, uśmiechając się delikatnie, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że Taeyeon stała obok niego ze łzami spływającymi po jej policzkach.

- Spróbuj, Minho – wyszeptała, rozpłakując się jeszcze bardziej.