("Heart") Rozdział 27

Minho zakopał się pod kołdrą, zadowolony, że w końcu może odpocząć. Po całonocnej pracy był wręcz wykończony. Uśmiechnął się delikatnie i wtulił twarz w poduszkę. Już niemal zasypiał, kiedy nagle usłyszał jak drzwi do jego mieszkania się otwierają, a po chwili tak samo te do sypialni.

- Minho ubieraj się, szybko – usłyszał głos Jjonga. Jęknął przeciągle i spojrzał na przyjaciela morderczym wzrokiem.

- Niby po co? Dopiero wróciłem z pracy i chcę spać – odpowiedział, nieco zirytowany. Jjong już otwierał usta, aby mu wyjaśnić, kiedy do pokoju wpadł Key, wrzeszcząc:

- Taemin jest w szpitalu!

Minho zamrugał kilka razy powiekami i usiadł, patrząc na swoich przyjaciół.

- Co? – spytał, bo nie był pewny, czy się przypadkiem nie przesłyszał.

- Onew dzwonił. Taemin jest w szpitalu, to coś poważnego. Rusz się!

Minęła kolejna chwila, zanim doszło do niego znaczenie tych słów. Zanim się obejrzał, stał już na nogach, naciągając na siebie spodnie i koszulkę. Nie rozumiał dlaczego, ale nagle poczuł w piersi dziwny ucisk. Coś jak strach, połączone ze zmartwieniem. Przed oczami stanął mu obraz Taemina z szerokim uśmiechem na twarzy. Co się mogło stać?

- Chodźmy! –  zawołał, niemal wybiegając z domu, nawet nie kwapiąc się zamknięciem drzwi na klucz.

Kiedy zajechali do szpitala i pielęgniarka kazała im iść do poczekalni przed salą operacyjną, poczuł, jakby cofnął się w czasie. Żołądek niemal podszedł mu do gardła, kiedy szedł za swoimi hyungami, odganiając z głowy bolesne wspomnienia. Na jednym z krzesełek siedziała pani Lee, chowając twarz w dłoniach i jakby cicho modląc, aby z jej młodszym synem było wszystko w porządku. Onew nie było w pobliżu. Minho usiadł obok kobiety, czując jak go mdli od panującej wokół atmosfery i zapachu szpitalnych chemikaliów.

- Pani Lee? – odezwał się, a kobieta spojrzała w bok i niemal rzuciła mu się na szyję, zaczynając cicho płakać. Niepewnie objął ją ramieniem i pogładził po plecach w uspokajającym geście.

- Mój synek. Tyle krwi – wyłkała kobieta, przytulając się do niego mocniej. Minho poczuł jak ogarnia go większy strach. Krwi? Co się stało?

- Gdzie jest Onew? – spytał Key, stojąc obok nich. Pani Lee odsunęła się w końcu od Minho i wytarła łzy wierzchem rękawa.

- Wyszedł. Chyba nie wytrzymał czekania tutaj – odpowiedziała ze smutkiem.

- Pójdziemy go znaleźć – oznajmił Jonghyun i złapał Key za rękę, idąc z powrotem korytarzem, aż do wyjścia. Minho patrzył za nimi przez chwilę, aż w końcu ponownie zerknął na matkę Taemina.

- Przepraszam – powiedziała kobieta, jakby nieco zawstydzona, że dała upust swoim emocją.

- Nie musi pani przepraszać, pani Lee. Naprawdę – odpowiedział, posyłając jej delikatny uśmiech. Kobieta odwzajemniła go i przeniosła swoje spojrzenie na drzwi obok, których widniała czerwona lampka z napisem „OPERACJA”. Nic dziwnego, że nerwy jej puściły. Kiedy sobie przypomniała, jak Taemin zwymiotował krwią i padł blady jak ściana na podłogę, tracąc przytomność, miała ochotę wyć w niebogłosy.

- Co się stało? – spytał Minho, nie mogąc już znieść panującej w korytarzu ciszy. Chciał wiedzieć dlaczego Taemin teraz znalazł się na sali operacyjne i skąd krew, o której mówiła kobieta. Może potrącił go samochód? Pani Lee wbiła wzrok w  podłogę i odpowiedziała cicho:

- Lekarz powiedział, że jeden ze szwów przy aorcie nie wytrzymał i puścił. Taeminnie ostatnio miał zbyt dużo emocji, co spowodowało, że krew szybciej zaczęła krążyć i szew puścił. Muszą go zaszyć, inaczej wykrwawiłby się wewnętrznie.

Minho zmarszczył brwi. Szew przy aorcie? Taemin mówił, że miał operację na serce, ale, że były potrzebne szwy?

- Nie bardzo rozumiem… Skąd ten szew? – zadał kolejne pytanie. Pani Lee spojrzała na niego z zaskoczeniem.

- Taeminnie ci nie mówił, że miał przeszczep?

Oczy chłopaka niemal wyszły z orbit na tę wiadomość. Pokręcił przecząco głową.

- Taeminnie zachorował jeszcze w liceum i doszło do niewydolności serca. Czekał trzy lata na dawcę i naprawdę cierpiał. Nie mógł opuszczać szpitala, był tak słaby, że ledwo dochodził do łazienki. Niecały rok temu znalazł się dawca i Taeminnie miał przeszczep.

- Mówił tylko, że chorował na serce i konieczna była operacja, ale nic poza tym. Nie sądziłem, że to aż tak poważne.

- Widać chciał ukryć ten fakt. Nie bardzo lubi o tym mówić.

- Rozumiem to.

Ponownie zapadła między nimi cisza. Minho zastanawiał się nad słowami kobiety. Rozumiał, że to coś o czym raczej wolałoby się nie mówić, ale dlaczego Taemin kłamał? Przecież jemu mógł powiedzieć. Nie ważne, że miał przeszczep, przecież to nadal Taemin.

- Naprawdę szkoda mi dawczyni. To była piękna, młoda dziewczyna. Miała narzeczonego – odezwała się pani Lee, a Minho spojrzał na nią z zaskoczeniem. Poczuł nagły niepokój, słysząc te słowa.

- Wiem pani kim był dawca?

- Tak. Rodzice dziewczyny chcieli się ze mną spotkać jeszcze w czasie operacji. Porozmawiać. Miała wypadek samochodowy i nie udało się jej uratować. Naprawdę szkoda, ale dzięki niej mój Taeminnie może normalnie żyć.

- Czy wie pani jak miała na imię? – zadał kolejne pytanie, które z trudem przeszło mu przez gardło. Poczuł jak żołądek skręca mu się jeszcze bardziej, jakby wiedział co za chwilę usłyszy.

- Kim Taeyeon – odpowiedziała pani Lee, a Minho poczuł jak nagle traci grunt pod nogami.

Onew stał na dachu szpitala, patrząc jak samochody na dole przemieszczając się po zatłoczonej ulicy. Nie powinien zostawiać matki samej w poczekalni przed salą operacyjną, ale naprawdę już nie dał rady tam wytrzymać. Na ubraniu miał ślady krwi, w którą wdepnął, kiedy łapał swojego małego braciszka. Przed oczami pojawił się obraz jego bladej jak śmierć twarzy. Myślał, że mu serce wyskoczy, kiedy do niego biegł. Nadal się bał. Czuł jak strach go oplata ze wszystkich stron, wyciskając łzy, które spłynęły mu po pliczkach.

- To moja wina – wyszeptał, zaciskając dłonie w pięści. Czuł się winny. Gdyby tylko wcześniej znalazł chwilę, aby z nim porozmawiać. Gdyby nie dopuścił do tego, że młodszy sięgnął po alkohol, teraz pewnie nie leżałby na stole operacyjnym. Wiedział, że to ryzykowny zabieg. Ponownie musieli go otworzyć, a później przejść na sztuczne krążenie, aby zaszyć aortę. Wiedział, że kiedy Taemin się obudzi, będzie czuł ból w całym ciele. A później znowu narzekać, że wrócił do szpitala.

Wytarł dłonią spływającą po policzku łzę i odwrócił się, słysząc za sobą czyjeś kroki.

- Onew? – odezwał się Key, podchodząc do niego i po prostu przytulił. Cieszył się, że nie było z nimi Minho, bo by go chyba teraz zabił.

- Będzie dobrze – szepnął mu do ucha młodszy Kim.

- Nawet nie wiesz co się stało – odpowiedział.

- To mi opowiedz – poprosił. I właśnie tak Onew zrobił. Opowiedział im o tym jak Taemin się zakochał, a później znalazł go pijanego i w końcu jak trafił do szpitala. Pominął fakt, że pieprzył się z Minho i Taeyeon go nawiedzała. Wolał nie straszyć żadnego z nich.

           

Zaraz po tym jak pani Lee powiedziała imię dawczyni serca Taemina, drzwi do sali operacyjnej się otworzyły i wyszedł z nich lekarz, mówiąc, że zabieg się udał i niedługo przeniosą Tae na salę. Minho nie czekał jednak, aż to zrobią, tylko wstał i ruszył korytarzem w stronę wyjścia. Był niemal w rozsypce. Pamiętał jak Taeyeon podpisywała oświadczenie woli i namówiła go, aby zrobił to samo, bo może kiedyś uratują czyjeś życie, kiedy im już organy nie będą potrzebne. Jak przez mgłę usłyszał w głowie słowa matki Taeyeon, która mówiła, że przeszczepiono jej organy, tak jak tego chciała. Wtedy nie zwracał na to uwagi, bo zbyt cierpiał, aby myśleć o takich rzeczach, ale teraz… Podniósł głowę i zobaczył jak z jednej z wind wychodzi Onew, a za nim Key i Jonghyun.

- Udało się. Zaraz go przewiozą na salę – poinformował ich. Jonghyun i Key od razu ruszyli do poczekalni, a Onew zatrzymał się, patrząc na Minho. Młodszy też się zatrzymał, kompletnie nie widząc co ma myśleć, jak reagować. Był tak pochłonięty szokiem, który go ogarnął, że nawet się nie zorientował, kiedy Jinki do niego podszedł i uderzył pięścią w twarz, posyłając na podłogę.

- To twoja wina, że się tam znalazł! – wysyczał starszy, pochylając się nad nim.

- Niby dlaczego moja? – spytał, zdezorientowany. Przecież nic nie zrobił. W ogóle nic nie zrobił.

- Taemin się w tobie zakochał, a ty…

Oczy bruneta omal nie wyszły z orbit, kiedy to usłyszał. Co Taemin? Zakochał się w… nim?

- O czym ty mówisz?

- Zakochał się w tobie, a później się pieprzyliście, a ty jak ostatni skurwysyn zawołałeś imię swojej byłej, podczas, gdy robiłeś to z Taeminem!

Minho zastygł w bezruchu, a szczęka opadła mu i to dosłownie. Nagle do głowy wrócił mu obraz nagiego Taemina, jęczącego i proszącego o więcej. Serce mu zabiło mocniej. To nie był sen? Oni naprawdę…

- Nie chcę cię widzieć w jego pobliżu, Choi. Nawet się do niego nie zbliżaj, albo zabiję – dodał Jinki i odsunął się od niego, idąc szybko do poczekalni. Minho patrzył za nim, wciąż leżąc na podłodze, a w jego głowie krążyły tylko trzy myśli. Taemin go kochał… Uprawiali seks na wyspie Jeju… W ciele młodszego biło teraz serce Taeyeon… Jego Taeyeon.