("Heart") Rozdział 25

Taemin leżał na łóżku w swoim pokoju, nie odzywając się do nikogo. Od czasu wycieczki na wyspę Jeju minęły już dwa tygodnie. Chłopak od razu zaszył się w swoim domu, unikając jakichkolwiek spotkań ze swoimi przyjaciółmi. Nie żeby ci jakoś specjalnie kwapili się do spędzenia z nim czasu. Jonghyun i Key cały czas byli w świecie pełnym miłości, patrząc sobie głęboko w oczy, a Minho… cóż, Minho zajął się pracą. Taemin w pewien sposób cieszył się, że żaden z nich go nie nęka i nie zmusza do zabawy. I tak nie byłby w stanie. Serce za bardzo go bolało i to szczególnie w tym mentalnym sensie. Zagryzł dolną wargę, czując jak po jego policzku ponownie spływa łza. Nie ważne jak bardzo starał się nie płakać, to łzy i tak płynęły.

- Hej, Taemin – usłyszał głos Taeyeon, która pojawiła się nagle w jego pokoju, zajmując jedną z puf. Wydawała się być zadowolona, co wprawiło chłopaka w jeszcze gorszy nastrój.

- Czego chcesz? – burknął, odchrząkując. Wytarł wierzchem dłoni łzy z policzków i spojrzał na dziewczynę. Taeyeon dopiero teraz zauważyła, że Taemin nie jest w zbyt dobrym nastroju. Uśmiech zszedł z jej twarzy, a w oczach pojawiła się konsternacja.

- Coś się stało? Przyszłam, aby zapytać jak ci idzie i w ogóle –odpowiedziała. Chłopak przez chwilę milczał, patrząc jedynie na nią. Czy coś się stało? Tak i to dużo. Więcej, niż mógłby się spodziewać, kiedy zgadzał się jej pomóc. Więcej, niż mógłby znieść i ogarnęła go jeszcze większa złość i gorycz. Bo przecież, to nie tak miało być. Nie miał się zakochać, nie miał więcej cierpieć, a jedynie pomóc obcemu facetowi pogodzić się ze śmiercią narzeczonej. Tylko tyle miał zrobić. Pomóc mu zrozumieć i w końcu wpuścić do świadomości, że ona nie żyje i już nigdy nie wróci. Zamiast tego sam zaczął cierpieć.

- Rezygnuję- powiedział w końcu, patrząc jej w oczy. Taeyeon zerwała się ze swojego miejsca, a na jej twarzy pojawił się strach. Widziała w oczach Taemina determinację, coś co mówiło jej, że on wcale nie żartuje. Mówił jak najbardziej poważnie.

- Dlaczego? – wydusiła z siebie to pytanie, mając jednak nadzieję, że chłopak zmieni zdanie. W końcu to nie pierwszy raz. Już wcześniej chciał zrezygnować, a mimo to jej pomagał. Może tym razem będzie tak samo?

Taemin wstał ze swojego łóżka, wydając z siebie coś w rodzaju jęku i warknięcia w jednym. Przeczesał dłonią długie włosy, pokazując swoją twarz w pełnej okazałości. I dopiero teraz dziewczyna zobaczyła jak bardzo jest z nim źle. Wory pod oczami, nieco podpuchnięte i zaczerwienione. Wargi suche i popękane. Blady, niemal bez życia z zaschniętymi śladami łez na policzkach. Zniknął gdzieś pełen życia chłopak.

- Dlaczego? – powtórzyła pytanie, oczekując odpowiedzi. Taemin na nią spojrzał, a w jego wzroku zobaczyła tak dużą nienawiść, że aż się cofnęła. Zaczął iść w jej stronę, szybko i zdecydowanie, a później wyciągnął rękę, jakby chciał ją pochwycić, jednak po chwili ją opuścił, przypominając sobie, że przecież to duch i nie może jej dotknąć. Zamiast tego wziął głęboki oddech i wysyczał:

- Kiedy się zgadzałem ci pomóc, ja nie miałem cierpieć. Kiedy dostałem nowe serce, miało już nie być bólu. Miałem po prostu żyć. Wreszcie normalnie żyć, nie musząc martwić się o przyszłość. I w momencie kiedy zgodziłem się ci pomóc, to to życie nadal miało takie być! Szczęśliwe! Bez bólu!

- Co masz na myśli? – starała się go zrozumieć. Poskładać jakoś do siebie kawałki puzzli i w końcu pojąć o czym on mówił. Bo przecież miał już normalne życie. Dzięki jej sercu je miał, więc w czym był problem?

Chłopak zacisnął mocno powieki, jakby chciał wyrzucić z głowy jakieś złe wspomnienie. Jego twarz wykrzywiła się w bolesnym grymasie, a jabłko Adama drgnęło, kiedy z trudem przełkną ślinę. Przed oczami stanął mu Minho. Na ciele poczuł jego pocałunki, czuły i niemal palący dotyk. Nozdrza owiał mamiący zapach, a wspomnienie przyjemności oplotło go ze wszystkich stron. Widział jego twarz, na której malowała się przyjemność, ale i pragnienie. Czuł… te wszystkie emocje, które wtedy owładnęły jego serce, a później usłyszał trzy słowa, sprowadzając na Ziemię. „Kocham cię, Taeyeon”. Zacisnął dłonie w pięści, a później otworzył oczy i złapał za wazon z kwiatami, który przyniosła do jego pokoju pani Lee i rzucił nim w stronę ściany, roztrzaskując na tysiące maleńkich kawałków. Zupełnie jak Minho jego serce.

- Wynoś się – warknął, przenosząc spojrzenie na zszokowaną dziewczynę.

- Wynoś i nigdy nie wracaj – dodał.

- Taemin co się dzieje? Ja nic nie rozumiem – próbowała jakoś wyciągnąć od niego informacje. Chociaż trochę.

- Nie taką cenę miałem zapłacić, pomagając ci – mruknął, przyciskając dłoń do serca, przez które przeszła fala bólu. Zaczął ciężej oddychać, a na czoło wystąpiły kropelki potu.

- Taemin o czym ty…

- Nie tak miało być.

Taeyeon cofnęła się, rozszerzając oczy w jeszcze większym zdziwieniu, bo nagle coś do niej dotarło. Nagle zaczęła rozumieć.

- Nie mów, że ty… Zakochałeś się w nim? – to było bardziej stwierdzenie, niż pytanie. Spojrzenie jakie posłał jej młodszy, utwierdziło ją w przekonaniu, że miała rację.

- To nie możliwe… - zaczęła, ale jej przerwał, krzycząc:

- WYNOŚ SIĘ I NIGDY NIE WRACAJ!

Zniknęła. W momencie, kiedy opadał na kolana, próbując jakoś uspokoić bolące go serce, Taeyeon się ulotniła. Chłopak oddychał głośno i głęboko przez usta, zaciskając mocno powieki. W końcu wstał i złapał za swoją kurtkę, nie przejmując się rozbitym wazonem. Musiał się przewietrzyć. Musiał… ochłonąć, więc po prostu wyszedł z domu z hukiem zatrzaskując drzwi.

Jonghyun wszedł do swojego pokoju, wycierając mokre włosy po dopiero co odbytym prysznicu. Key leżał na jego łóżku, czytając jakiś magazyn o modzie. Zaśmiał się cicho, bo przecież to było takie… kobiece, ale skoro młodszy lubił tego typu prasę, to cóż poradzić?

- Z czego się śmiejesz? – spytał Kibum, nawet nie podnosząc głowy znad magazynu, aby na niego spojrzeć. Starszy podszedł do łóżka i usiadł na jego brzegu, pochylając nad chłopakiem.

- A tak, po prostu – odpowiedział i musnął swoimi ustami wargi młodszego, na co ten od razu oddał pocałunek. Szczupła ręka chłopaka powędrowała na głowę niższego, a palce wsunęły w wilgotne włosy. Jonghyun uśmiechnął się w duchu, przerywając pocałunek i spojrzał mu w oczy.

- Wiesz, tak sobie myślałem, że może… pójdziemy na randkę? – spytał i uśmiechnął się szeroko, widząc jak kocie tęczówki Key rozbłysły na ten pomysł.

- Jeszcze pytasz? Jestem za. A gdzie?

Zastanowił się chwilę. W sumie, to o tym jeszcze nie myślał. W końcu wzruszył ramionami, odpowiadając pytaniem na pytanie:

- A gdzie byś chciał?

Kibum pacnął go lekko w ramię, ale już po chwili się uśmiechnął. Mógł się spodziewać tego, że Jjong nawet nie obmyślił dokładnego miejsca na randkę. Pewnie to było spontaniczne zaproszenie, które przyszło mu do głowy, kiedy się pocałowali. Mimo to nie był na niego zły, ani nic. Wręcz przeciwnie – podobał mu się ten pomysł.

- Kolacja, a później spacer nad rzeką Han – zarządził.

- Jak sobie życzysz – odpowiedział Jjong i ponownie go pocałował. Wiele razy już chodzili na różne kolacje, czy nad rzekę, ale teraz po raz pierwszy pójdą tam jako para. I podobało im się to. Nawet bardzo.

Kolejny klient złożył zamówienie, a Minho posłusznie napełnił szklaneczkę alkoholem i odpowiednią ilością innych składników potrzebnych do przygotowania drinka, po czym podał ją dziewczynie o naprawdę ładnym uśmiechu. Odwzajemnił uśmiech, ale nikt poza nim i przyjaciółmi, nie mógł odgadnąć, że był fałszywy. Dziewczyna spuściła nieco wzrok, jakby zawstydzona, że ktoś tak przystojny jak barman, stojący za ladą, może się do niej uśmiechać. Minho odwrócił się, aby wytrzeć kilka szklanek i westchnął cicho. Dzisiaj wziął na siebie dwie zmiany, a więc czekała go cała noc na przygotowywaniu drinków.

- Poproszę Martini – usłyszał kolejny kobiecy głos. Odwrócił się i znieruchomiał na chwilę, widząc czuprynę karmelowych włosów. Z początku myślał, że to Taemin, ale wystarczyło, że spojrzał na twarz właścicielki włosów, a przekonał się, że to nie on.

- Oczywiście – odpowiedział kobiecie, uśmiechając się do niej i odwrócił, aby zrobić kolejnego drinka. W głowie natomiast miał burzę myśli, krążących wokół Taemina. Nie widział go już dwa tygodnie i szczerze mógłby wyznać, że za nim tęsknił. W końcu chłopak ostatnio cały czas się wokół niego kręcił, rozprowadzając tą swoją aurę wesołości, ale nie teraz. Od powrotu z wyspy w ogóle się nie odzywał. Nie przychodził już do baru, aby pogadać z Minho, ani nie dzwonił jak to miał w zwyczaju. Po prostu zniknął i Minho miał dziwne wrażenie, jakby go unikał. Szkopuł w tym, że nie wiedział dlaczego. Może mu się po prostu wydawało? To możliwe. Ostatnio miał dużo pracy. Wzięcie wolnego na te kilka dni wakacji, sprawiło, że teraz musiał przychodzi do pracy na dwie zmiany. A później odsypiał niemal cały dzień. Nawet nie kontaktował się z JongKey.

Odwrócił się, podając drinka kobiecie, a później wszedł na zaplecze po kilka butelek alkoholu, który skończył się w barze. „Jeszcze się odezwie” – pomyślał, kiwając głową, jakby na potwierdzenie tych słów. Zastanawiało go jednak jedno. Skoro tylko mu się wydawało, że młodszy go unikał, to dlaczego czuł w kościach, że stało się coś ważnego? Coś co dotyczyło też jego?